پایگاه خبری راه پرداخت دارای مجوز به شماره ۷۴۵۷۲ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و بخشی از «شبکه عصر تراکنش» است. راه پرداخت فعالیت خود را از دوم اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۰ شروع کرده و اکنون پرمخاطب‌ترین رسانه ایران در زمینه فناوری‌های مالی، بانکداری و پرداخت و استارت‌آپ‌های فین‌تک است.
ماهنامه عصر تراکنش / بلاکچین و قانون ترکیب جالبی است. بلاکچین برای دور زدن حاکمیت و تمرکزگرایی آمده و قانون‌گذاری و اجرای آن چیزی مربوط به حاکمیت است. پريماورا دِفيليپی و آرون رايت، نویسندگان کتاب بلاکچین و قانون، کتاب خود را با جملاتی از تیموتی می، از بنیان‌گذاران جنبش سایفرپانک آغاز کرده‌اند: «هیولایی در حال ایجاد رعب و وحشت در دنیای مدرن است. این هیولا نه تروریسم سیاسی، نه کشمکش نژادی و نه بحران زیست‌محیطی است. در عوض، رشد و انبساط شکل جدیدی از هرج‌ومرج است که می‌توان آن را به‌صورت «هرج‌ومرجِ رمزی» تعریف کرد.»
از اینجا می‌توانید کتاب بلاکچین و قانون را خریداری کنید
این کتاب به‌دنبال ذات دوگانه بلاکچین است. ظهور قوانین رمزی را تشریح می‌کند و به حوزه‌های بالقوه قانون‌گذاری اشاره خواهد کرد. در این کتاب فرض بر این است که خواننده دانشی درباره بلاکچین ندارد و بنابراین ابتدا تاریخچه‌ای مفصل و مروری فنی از این فناوری بیان میشود.
نویسندگان کتاب در ابتدا شرایطی را که به‌واسطه ظهور بلاکچین و فناوری‌های مرتبط با آن به وجود آمده، تشریح می‌کنند و از پیشرفت‌ها در رمزنگاری کلید عمومی ـ خصوصی سخن می‌گویند که به‌‌زودی افراد را قادر می‌سازد تا به‌صورت ناشناس‌تر با یکدیگر ارتباط و تعامل داشته باشند؛ «پروتکل‌های امنیتی رمزی باعث از رده خارج شدن «سیم‌خارداری» میشود که به‌واسطه مالکیت فکری ایجاد شده است، جریان اطلاعات آزاد میشود، افراد با توانایی نوینی برای خودسازمان‌دهی آشنا می‌شوند و تمامی جنبه‌های شرکت‌های تجاری و دولت‌ها تغییر می‌کند. این گسترش گریزناپذیر است. آنها در نهایت سخن تیموتی می را تایید می‌کنند و می‌گویند: «غول چراغ جادو بیرون آمده است» و چیزی جلودار موج سهمگین هرج‌ومرج فناورانه نیست.»
آنها سپس ویژگی‌های بلاکچین و پلتفرم‌های رایانش غیرمتمرکز را توصیف می‌کنند و می‌گویند از بسیاری جهات، بلاکچین‌ها جعبه‌های مهر و موم‌شده‌ای هستند که چندین فناوری را با یکدیگر ترکیب می‌کنند که از جمله می‌توان به شبکه‌های همتابه‌همتا، رمزنگاری کلید عمومی ـ خصوصی و مکانیسم تفاهم اشاره کرد. از این فناوری‌ها برای ایجاد چیزی استفاده میشود که می‌توان آن را پایگاه داده ضدتغییر و بسیار ارتجاعی در نظر گرفت که افراد در آن قادرند داده‌ها را به‌شیوه‌ای شفاف و تغییرناپذیر ذخیره کنند و به‌طور نیمه‌ناشناس وارد بسیاری از تراکنش‌های اقتصادی شوند.
فصل دوم کتاب به ارزهای دیجیتال و سیستم‌های پرداخت غیرمتمرکز اختصاص دارد. در این فصل از کتاب به قابلیت‌های فناوری بلاکچین برای انتقال ارزش جهانی و غیرمتمرکز اشاره شده است. با استفاده از بلاکچین، هر کسی می‌تواند ارزهای دیجیتال را (نظیر بیت‌کوین، یا دیگر دارایی‌های ارزشمند)، بدون نیاز به اتکا بر موسسات تهاتر و بدون آشکار کردن هویت خود، مبادله کند. بلاکچین در سیستم‌های حواله همتابه‌همتا قرار دارد که از هزینه فرستادن پول به خارج می‌کاهد. این فناوری در صنعت خدمات مالی نیز جایگاهی برای خود دست‌وپا کرده است؛ امکان اجرای سیستم‌های جدید غیرمتمرکز را فراهم آورده که در مرکز امور مالی جهان قرار می‌گیرد و شامل اوراق بهادار غیرمتمرکز و تبادل اوراق مشتقه میشود.
کتاب در ادامه مزایایی را که دولت‌ها با استفاده از فناوری بلاکچین کسب می‌کنند، شرح می‌دهد: «دولت‌ها در سراسر دنیا در حال استفاده از بلاکچین برای امن‌کردن و مدیریت اسناد عمومی حساس هستند که از جمله می‌توان به اطلاعات و اموال حیاتی اشاره کرد. با اهرم کردن ذات تغییرناپذیر و ارتجاعی بلاکچین، دولت‌ها به‌دنبال تضمین یکپارچگی و صلاحیت اطلاعات کلیدی دولتی هستند. با گذشت زمان، بلاکچین می‌تواند زیرساخت‌های عمومی جدیدی ایجاد کند و به‌طور بالقوه، حتی سیستم‌هاي بین‌المللی و جهانی ایجاد کند که فقط با اتصال به اینترنت در دسترس همگان قرار خواهد گرفت.»
صحبت از قراردادهای هوشمند نیز از اواسط کتاب به میان می‌آید و از تحولی که می‌تواند در قراردادهای قانونی ایجاد کند. «بلاکچین می‌تواند تراکنش‌های اقتصادی را تسهیل کند؛ برای مدیریت عملیات‌ها در نهادهای قانونی و به‌صورت نقطه مرکزی هماهنگ‌سازی از آنها استفاده می‌کنند و قراردادهای هوشمند نیز قوانین آیین‌نامه‌ای را اجرا می‌كنند که قادرند هزینه و دشواری مدیریت گروه را کاهش دهند. بلاكچين حتی در حال ایجاد امکان شکل‌های جدید سازمانی است که شفاف‌تر باشد و سلسله‌مراتب کمتری در آن دیده شود. در نتیجه، به گروه‌ها کمک می‌کند تا بدون نیاز به شناختن یکدیگر به توافق برسند. چون بلاكچين امکان اجرای خودمختار آیین‌نامه‌ها را فراهم می‌سازد، با گذشت زمان، ممکن است آنها زیرساختی برای ایجاد سازمان‌هایی به وجود آورند که به‌طور کامل بر سیستم‌های الگوریتمی و هوش مصنوعی (AI) برای مدیریت فعالیت گروه‌ها وابسته‌اند. مدیریت این سازمان‌ها به نیروی انسانی وابسته نیست، در عوض بر قوانین آیین‌نامه‌ای و دیگر ابزارهای حاکمیتِ الگوریتمی به‌منظور ساختاربخشی به عملیات‌های خود متکی هستند».
اما فصل چهارم کتاب است که به‌طور خاص به پدیده سازمان‌های خودمختار توزیع‌شده یا همان DAOها می‌پردازد و از آنها به‌عنوان چالش‌‌برانگیزترین حوزه برای سیستم‌های قانونی یاد می‌کند. نویسندگان کتاب به‌خوبی توضیح می‌دهند که توانایی بلاکچین در تسهیل و حمایت از سیستم‌های خودمختار به‌طور فزاینده‌ای باعث ایجاد چالش در دولت‌ها و برای قانون‌گذاری میشود که به‌دنبال کنترل، شکل‌دهی یا تاثیرگذاری بر توسعه فناوری بلاکچین هستند. درست به‌مانند بسیاری دیگر از فناوری‌ها، بلاکچین را می‌توان برای حمایت و اجرای قوانین کنونی به کار برد، اما آنچه باعث توانمندی ویژه بلاکچین میشود، توانایی آن در تسهیل ایجاد سیستم‌های ارتجاعی، تغییرناپذیر و خودکارِ مبتنی بر کدنویسی است که در سطح جهانی فعالیت کنند و ابزارهای مالی و قراردادی جدیدی را در اختیار مردم قرار دهند که بتوانند جای امور کلیدی اجتماعی را بگیرند. با وجود بلاکچین، مردم می‌توانند نظام قانونی یا قراردادهای هوشمند منحصر‌به‌خود را بسازند و پروتکل‌هایی بنیادی در شبکه‌های مبتنی بر بلاکچین وضع کنند. این سیستم‌ها بدون قانون به نظم می‌رسند و آنچه را که چارچوب قوانین خصوصی نام دارد، اجرا می‌کنند.
در این کتاب پس از توصیف چالش‌های قانونی بلاکچین، به چگونگی وضع قوانین برای سیستم‌های مبتنی بر بلاکچین، در کنار هزینه‌های انجام این کار اشاره میشود. نهایتا سخن این کتاب با ورود به آینده، سنجش چگونگی پشتیبانی یا تکمیل قوانین از سوی بلاکچین به‌وسیله تبدیل همه بخش‌های قوانین به کد و بررسی برخی از خطرات این مسیر به پایان می‌رسد.
