پایگاه خبری راه پرداخت دارای مجوز به شماره ۷۴۵۷۲ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و بخشی از «شبکه عصر تراکنش» است. راه پرداخت فعالیت خود را از دوم اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۰ شروع کرده و اکنون پرمخاطب‌ترین رسانه ایران در زمینه فناوری‌های مالی، بانکداری و پرداخت و استارت‌آپ‌های فین‌تک است.
زیمنس یک مجموعه صنعتی بزرگ آلمانی است. زمانی که این شرکت می‌خواست دفترهای خود را در شهر زوگ سوئیس بازسازی کند، از جنبه‌های محیط زیستی قضیه غافل نشد. دریاچه زوگ در نزدیکی‌های این مجموعه قرار دارد؛ از این رو، شرکت مذکور، آب مورد نیاز برای گرم یا خنک کردن دفترهای خود را از طریق لوله‌کشی از همین دریاچه تامین می‌کند. علاوه بر آن، تمامی مصالح استفاده شده در ساختمان‌ها، از شعاع 800 کیلومتری شرکت تهیه شده‌اند.
علاوه بر جنبه‌های زیست محیطی، مسائل مربوط به تکنولوژی نیز از دید این شرکت پنهان نمانده است. زیمنس بخش جدیدی با عنوان زیرساخت هوشمند تاسیس و تلاش کرده تا در طراحی ساختمان جدید، اشاره‌ای به این بخش داشته باشد. ساختمان‌ها و بناهای مجهز به فناوری پیشرفته، از رایج‌ترین موارد کاربرد حسگرها و محاسبات غیر متمرکز هستند که جزو اجزای تشکیل دهنده اینترنت اشیا به شمار می‌روند. جی‌اس‌ام‌ای اینتلیجنس یک شرکت تحقیقاتی است. این شرکت پیش‌بینی می‌کند که تا سال 2023 میلادی، موارد کاربرد صنعتی اینترنت اشیا، بر موارد کاربرد مصرفی آن غلبه خواهند کرد و رهبری این مسیر را ساختمان‌های هوشمند شرکتی در دست خواهند داشت.
برخی از قابلیت‌های هوشمند ساختمان زیمنس، صرفا برای کارمندان طراحی شده‌اند. بیلدینگ روبوتیکس، یک شرکت آمریکایی است که زیمنس، با مبلغی نامعلوم، نسبت به کسب مالکیت آن اقدام کرده است. این شرکت اپلیکیشنی با نام «کامفی» طراحی کرده است. کارمندان با استفاده از این اپلیکیشن موبایلی، می‌توانند دما و نور دفترهای کار خود را در سطح دلخواه تنظیم کنند. سیستم مذکور با گذشت زمان سلایق هر کدام از کارمندان را یاد می‌گیرد و به صورت خودکار، دفاتر کار آن‌ها را سرد یا گرم می‌کند. این اپلیکیشن همچنین در پیدا کردن میزهای بلااستفاده، جستجوی منوی نهار کافه تریا و رزرو اتاق‌های جلسه کاربرد دارد. همچنین اگر وسیله‌ای نیاز به تعمیر داشته باشد، کارمندان از طریق این اپلیکیشن می‌توانند اطلاع‌رسانی‌های لازم را انجام دهند.
.
رونق روزافزون
ویژگی‌های دیگری نیز وجود دارند که مختص مدیران طراحی شده‌اند. ساختمان جدید به صدها حسگر مجهز است که همگی توسط یک شرکت آمریکایی دیگر، به نام اینلایتد ساخته شده‌اند. در سال 2018، زیمنس مالکیت این شرکت را نیز به عهده گرفت. حسگرها در تجهیزات روشنایی ساختمان، که وظیفه تامین برق را به عهده دارند، ادغام شده‌اند. یک دوربین مادون قرمز با وضوح تصویر پایین، یک بیکن مجهز به شبکه بلوتوث و چند حسگر برای اندازه‌گیری مصرف انرژی، دمای محیط و سطح نور نیز در این سیستم تعبیه شده است. هر کدام از حسگرها می‌توانند با یکدیگر همکاری برقرار کرده و یک شبکه بی‌سیم را تشکیل دهند.
کریستف لیتگب طراحی ساختمان جدید زیمنس را انجام داده است. او با شور و هیجان خاصی در مورد این ساختمان سخن می‌گوید. طبق سخنان او، این قبیل از حسگرها موارد کاربرد بسیار متنوعی دارند.
ردیابی سطح نور روز، افزایش سطح نور مصنوعی در روزهای ابری و کاهش آن در روزهای آفتابی، نمونه‌هایی از این کاربردها هستند. اینلایتد، تخمین می‌زند که استفاده از حسگر، به کاهش 18 درصدی مصرف انرژی خواهد انجامید. بیلدینگ روبوتیکس نیز ادعا می‌کند که نور بهتر می‌تواند سطح بهره‌وری کارمندان را تا 23 درصد ارتقا بدهد. دوربین‌های مادون قرمز این قابلیت را دارند که خود کارمندان، یا دست کم نور ساطع شده از بدن آن‌ها را ردیابی کنند.
اطلاعات بدست آمده را می‌توان به نقشه گرمایی ساختمان تبدیل کرد؛ بدین ترتیب مهندسان مناطق شلوغ و کم تردد ساختمان را شناسایی کرده و از این اطلاعات برای بهینه‌سازی استفاده از فضا بهره می‌برند. داده‌های تراکم جمعیت را می‌توان به سیستم‌های حرارتی ارسال کرد؛ در نتیجه در زمان‌هایی که ساختمان تقریبا خالی از سکنه باشد، سیستم حرارتی غیر فعال شده و در مصرف انرژی صرفه‌جویی می‌شود. آقای لیتگب می‌گوید:
این سیستم به ما کمک می‌کند تا موارد غیر قابل اندازه‌گیری را به شکلی کمی درآوریم.
در حال حاضر، داده‌های جمع‌آوری شده از ساختمان زیمنس ماهیتی ناشناس دارند. دوربین‌ها تنها می‌توانند نقشه‌های گرمایی را مشاهده کنند؛ بدین ترتیب، تنها تعداد و جریان کلی جمعیتی ساختمان ثبت می‌شود. ولی آقای لیتگب عنوان می‌کند که ردیابی شخصی‌تر نیز امکان‌پذیر است. بیکن‌های بلوتوثی حسگرها این قابلیت را دارند که گوشی‌های تلفن هوشمند و گذرگاه‌های ساختمان را مورد ردیابی قرار دهند. در حال حاضر، زیمنس از این قابلیت‌ها استفاده نمی‌کند؛ ولی در حال مذاکره با کارمندان است تا در صورت به دست آمدن توافق، سطح بالاتری از نظارت را در ساختمان پیاده‌سازی کند.
شرکت مذکور آرزوهای بلندپروازانه‌ای دارد. پیتر لوفر، رئیس بخش نوآوری زیرساخت هوشمند زیمنس می‌گوید: «هدف ما این است که هزاران نمونه از چنین ساختمان‌هایی داشته باشیم.» او معتقد است که پشت پرده ردیابی انفعالی، مزایای بسیاری وجود دارد. اگر مردم تحت ردیابی قرار بگیرند و بیکن‌های موجود در تجهیزات ساختمان، سیاهه اموال را به شکلی به‌روز نگهداری کنند، در واقع یک نسخه دیجیتالی از ساختمان ایجاد می‌شود. این مدل کامپیوتری می‌تواند به ساکنین اطلاع دهد که چه چیزی را از کجا باید پیدا کنند. این امر برای بیمارستان‌های شلوغ نعمت بزرگی تلقی می‌شود.
در کنار کارمندان، مشتریان نیز قابل ردیابی هستند. شرکت سوئیسی خویس، یک تکنولوژی ردیابی را عرضه کرده که بر مبنای بینایی کامپیوتر کار می‌کند. این تکنولوژی قادر است مردان را از زنان تشخیص دهد. از این اطلاعات می‌توان برای ردیابی تفاوت‌های حرکت دو جنس در فروشگاه‌ها استفاده کرد. زمان انتظار در فرودگاه‌ها نیز با همین تکنولوژی قابل اندازه‌گیری است. یک کلیسای بسیار بزرگ فلوریدایی، از این سیستم برای نظارت بر مراجعه‌کنندگان استفاده می‌کند. بلیپ سیستمز نیز نام یک شرکت دانمارکی است که با استفاده از داده‌های جمع‌آوری شده از گوشی‌های تلفن هوشمند خریداران، خدمات مشابهی را ارائه می‌دهد. شرکت تحقیقاتی مارکتس اند مارکتس برآورد می‌کند تا میزان تقاضای جهانی برای این قبیل از تحلیل‌های درون فروشگاهی، از رشد سالیانه 23 درصدی برخوردار است و تا سال 2023، ارزش این بازار به 3.2 میلیارد دلار خواهد رسید.
ردیابی لزوما به ساختمان‌ها محدود نمی‌شود. شرکت‌های بیمه جزو موسساتی هستند که به شکلی مشتاقانه، از قابلیت‌های نظارتی فراهم شده توسط گجت‌های متصل استقبال می‌کنند. تعداد زیادی از شرکت‌های بیمه به آن دسته از رانندگانی که یک جعبه سیاه در خودروی خود نصب کرده باشند، تخفیف می‌دهند. این جعبه سیاه داده‌های مربوط به سرعت، ترمز و مواردی از این قبیل را جمع‌آوری می‌کند و برای شرکت بیمه ارسال می‌کند. بیمه‌گرها از این داده‌ها برای تقویت بخش تحلیلی خود استفاده می‌کنند.
امروزه، تعداد این وسایل سخت‌افزاری، به شکل مازادی در حال افزایش است. خودروهای مدرن به حسگرهایی مجهز هستند که همه چیز را از دور موتور گرفته تا سرعت، مورد اندازه‌گیری قرار می‌دهند. شرکت مشاوره‌ای اووم تخمین می‌زند که 80-90 درصد از خودروهای جدید فروخته‌شده، به صورت استاندارد به یک سیم‌کارت مرتبط هستند که امکان ارسال داده از طریق شبکه تلفن همراه را فراهم می‌کند.
بعد از نظارت بر رانندگان، گام بعدی این است که رفتار رانندگان را تغییر دهیم. آویوا، یک بیمه‌گر بزرگ بریتانیایی است. این شرکت بیمه‌گر یک اپلیکیشن تلفن هوشمند به نام «آویوا درایو» راه‌اندازی کرده که از جی‌پی‌اس برای ردیابی خودروهای مشتریان استفاده می‌کند. اپلیکیشن مذکور در کنار اعمال تخفیف برای راننده‌های محتاط، به آن‌ها نشان افتخار نیز می‌دهد. «دوستدار سوخت» نمونه‌ای از همین نشان‌های افتخار است.
جان هوکینگ بیمه بانک مورگان استنلی را پوشش می‌دهد. به اعتقاد او، یک قابلیت دیگر این است که نرخ بیمه‌نامه را به صورت آنی تنظیم کرده و تغییر دهیم. او اعلام کرد:
اگر رانندگی می‌کنید، منصفانه است که هزینه بیمه تصادفات را پرداخت کنید؛ ولی اگر خودروی خود را در خانه پارک کرده باشید، قیمت این بیمه‌نامه باید کاهش پیدا کند.
موضوع فقط به بیمه خودرو محدود نمی‌شود. شرکت بیمه‌گر چینی پینگ آن، که بزرگترین شرکت جهان از نوع خود به شمار می‌رود، به نرم‌افزار تشخیص چهره مجهز است و در هنگام ثبت نام از کاربران جدید می‌تواند از این قابلیت استفاده کند. یکی از نکاتی که می‌توان از چهره یک فرد استنباط کرد، درصد چربی بدنی او است. داده مربوط به درصد چربی بدن، به عنوان ورودی برای الگوریتم‌های محاسبه‌گر نرخ بیمه عمر مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در سال 2018، یک شرکت آمریکایی به نام جان هنکاک فایننشیال عنوان کرد که در آینده، برای عرضه خدمات بیمه سلامتی، از داده‌های ارسال شده از گوشی‌های تلفن همراه و وسایل پوشیدنی مانند محصولات فیتبیتس استفاده خواهد کرد تا از میزان فعالیت بدنی بیمه‌گذاران اطلاع پیدا کند. «بیم» نیز شرکتی آمریکایی است و در حوزه بیمه دندانپزشکی فعالیت می‌کند. این شرکت به بیمه‌گذارانش مسواک‌هایی می‌دهد که هوشمند بوده و به اینترنت متصل هستند. کسانی که به صورت منظم دندان‌های خود را مسواک می‌زنند، از 15 درصد تخفیف حق بیمه برخوردار می‌شوند.
.
احتمال ایجاد احساس ناخوشایند
هنوز مشخص نیست که عموم مردم تا چه حدی می‌توانند چنین سطحی از کنترل و نظارت را تحمل کنند. آقای هوکینگ می‌گوید: «قطعا یک نقطه همگذری وجود دارد که در آن، سودمندی به احساس نارضایتی تبدیل می‌شود.» مورگان استنلی نظرسنجی ترتیب داده و از مردم پرسیده که تا چه حدی، قبول می‌کنند در ازای به اشتراک‌گذاری داده‌های شخصی، مقدار هزینه‌های خود را کاهش دهند. طبق گفته آقای هوکینگ، ساکنان قاره آسیا، بیش از مردم سایر نقاط جهان مایل هستند که در ازای دادن داده، تخفیف دریافت کنند. غربی‌ها اشتیاق کمتری به این کار دارند و آلمانی‌ها، محتاط‌تر از همه هستند.
مشتریان ناراضی و بداخلاق، مجبور خواهند بود که با الزامات ساختاری کسب‌وکار بیمه دست و پنجه نرم کنند. آقای هوینگ اعلام می‌کند:
شرکت‌هایی که داده‌های بیشتری جمع‌آوری می‌کنند، بهتر می‌توانند مشتریان خود را به دسته‌های کم ریسک، با سطح ریسک متوسط و پر ریسک طبقه‌بندی کنند.
در غیاب رگولاتورهایی که جلوی شرکت‌های بیمه را بگیرند، این شرکت‌ها می‌توانند آخرین تکنولوژی‌های روز را به کار گرفته و کسب‌وکاری با سطح ریسک بسیار پایین برای خود دست‌وپا کنند. بیمه‌گرانی که از قافله عقب بمانند، با مشتریانی مواجه خواهند شد که سودآوری بسیار پایینی دارند.
در نتیجه، شرکت‌های بیمه انگیزه بسیار زیادی برای جاسوسی دارند و برایشان فرقی نمی‌کند که مشتریان چه احساسی در قبال فعالیت‌های آن‌ها خواهند داشت.
منبع: اکونومیست
