پایگاه خبری راه پرداخت دارای مجوز به شماره ۷۴۵۷۲ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و بخشی از «شبکه عصر تراکنش» است. راه پرداخت فعالیت خود را از دوم اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۰ شروع کرده و اکنون پرمخاطب‌ترین رسانه ایران در زمینه فناوری‌های مالی، بانکداری و پرداخت و استارت‌آپ‌های فین‌تک است.
گفت‌وگوی راه پرداخت با علی اکبر نامداری در حاشیه همایش چهارم؛ چرا نوآوری در صنعت بانکداری سیر نزولی گرفته؟
گروه رسانه‌ای شفق در حاشیه چهارمین همایش بانکداری الکترونیک و نظام‌های پرداخت با بیش از ۳۰ نفر از فعالان و متخصصان برجسته صنعت پرداخت و بانکداری الکترونیک ایران و دنیا مصاحبه ویدیویی کرد که مجموعه کامل این گفت‌وگوها را هم به‌صورت متنی و هم به‌صورت ویدیویی، می‌توانید در «مجموعه گفت‌وگوهای راه پرداخت» مشاهده کنید.
آنچه در ادامه آمده است گفت‌وگوی اختصاصی راه پرداخت با مهندس علی‌اکبر نامداری مدیرعامل شرکت توسعه سامان‌های نرم‌افزاری نگین (توسن) در حاشیه چهارمین همایش بانکداری الکترونیک و نظام‌های پرداخت است.
.
رضا قربانی: آقای نامداری به عنوان یکی از افراد تاثیرگذاری که سال‌ها در فضای فناوری اطلاعات بانکی ایران فعالیت داشته‌اید دوست داریم بدانیم چالش‌هایی که شما برای داشتن یک شرکت خصوصی نوآور دارید، چیست؟
نامداری: در این پانزده سالی که از تأسیس شرکت توسن می‌گذرد فراز و نشیب‌هایی وجود داشته است. احساس من این است که در اوایل راه فضای نوآوری بیشتر فراهم بود. شاید دلیلش بیشتر این بود که تازه در ابتدای راه بودیم، چیزی وجود نداشت و از صفر می‌خواستیم شروع کنیم. بنابراین بستر کار بیشتر فراهم بود. مخصوصاً وقتی‌که بازار در حوزه بانکداری الکترونیک ناگهان گسترش پیدا کرد و بازیگران جدیدی وارد بازار شدند که به دنبال چیزهای نوآورانه بودند و خیلی استقبال می‌کردند؛
در آن برهه ما خیلی بیشتر و بهتر می‌توانستیم کار کنیم و توسط این بازیگران جدید مورد پذیرش بود. درواقع آن‌ها ریسک عملیاتی سازی این نوآوری‌ها را می‌پذیرفتند. همچنین رگولاتوری هم با توجه به اینکه این نوآوری‌ها چیزهای اولیه‌ای بودند که به آن شکل شک و شبه و ابهام و نقصِ قانون روی آن‌ها کمتر بود، فضا را فراهم می‌کردند که نوآوری صورت بگیرد. اما هرچه جلوتر رفتیم نیاز شد که ایده‌های پیچیده و نوآورانه‌تری به وجود آید، چراکه امکانات اولیه فراهم‌شده بود و رقابت به سمت پیاده‌سازی و عملیاتی شدن ایده‌های خیلی نوآورانه و خلاقانه‌تری پیش رفت. در اینجا رگلاتور یک سری نگرانی‌هایی داشت که گاها منجر به این می‌شد که توقف یا کندی در نوآوری‌ها به وجود بیاید.
علاوه بر آن، در عین حال کارهای نوآورانه سخت‌تر و پیچیده‌تر نیز شده بودند و انرژی بیشتری باید برای آن‌ها صرف می‌شد. عوامل مختلفی باید در انجام کارهای نوآورانه دخیل می‌شدند. یعنی کارهای نوآورانه دیگر ارائه راهکارهایی فقط برای بانک نیستند، بلکه بازیگران مختلفی در آن نقش ایفا می‌کنند و ممکن است کل اکوسیستم بانکداری الکترونیکی گاها درگیر شوند و همه بازیگران و ذی‌نفع‌هایی که وجود دارند ممکن است متأثر شوند یا اینکه خودشان تأثیرگذار باشند تا اینکه یک نوآوری شکل بگیرد و در جامعه‌ای جا بیفتد. به نظرم در اینجا ما یک کندی محسوسی را در سال‌های اخیر مشاهده می‌کنیم.
.
رضا قربانی: آقای مهندس شما کار کردن در یک فضای رقابتی را ترجیح می‌دهید یا غیررقابتی؟
نامداری: فضای غیررقابتی به مشتری حس خوبی نمی‌دهد. چراکه مجبور است فقط با یک ارائه‌دهنده کار کند و این نارضایتی به پیمان‌کار هم منتقل می‌شود و در کل اگرچه ممکن است ازلحاظ مادی بهتر بشود کار کرد. ولی به نظر من فضای خوبی نیست و منجر به نوآوری هم نمی‌شود و انحصار موجود باعث می‌شود که دیگر به نوآوری جدید فکر نشود.
درحالی‌که در فضای رقابتی شما باید هرروز به این فکر کنید که چگونه در این بازار ماندگار شوید. پس رقابت عامل محرک نوآوری‌هاست و ما هم از این رقابت استقبال می‌کنیم و آن را عامل پویایی بازار می‌بینیم. البته در این راستا ما قبلاً کارهایی را هم انجام داده‌ایم مانند سیاست نوآوری باز که به دیگر شرکت‌ها این امکان را می‌داد که به‌اندازه توان خودشان امکان مشارکت در یک کار خلاقانه و نوآورانه را داشته باشد و ما جا را برای دیگران تنگ نکردیم.
.
رضا قربانی: شما به‌عنوان یک فعال بخش خصوصی، تصور می‌کنید که حاکمیت در تضمین رقابت چه نقشی می‌تواند داشته باشد و در اینکه شرکت‌ها ارائه‌دهنده راه‌حل‌های مختلف باشند که درنهایت به نفع مردم خواهد بود؟
نامداری: اول اینکه فضای رقابتی باید برای همه یکسان وجود داشته باشد. عمده‌ترین و مطرح‌ترین چیزی که اینجا می‌توانیم ببینیم این است که حاکمیت به عنوان متصدی، نباید خودش را به‌عنوان یک رقیب در این بخش مطرح کند. بلکه باید در یک سطح بالاتری قرار بگیرد. باید آن نقش سیاستی و نظارتی را داشته باشد و سیاست‌های شفاف، کامل و جامعی را تهیه و تصویب کند و به‌طور همزمان در اختیار همه قرار دهد که رقابت یکسان در بین همه بازیگران شکل بگیرد. این بزرگ‌ترین نقشی است که حاکمیت می‌تواند داشته باشد. با این اوصاف، همه این احساس را می‌توانند داشته باشند که در فضای برابر به رقابت پرداخته‌اند و اگر موفقیتی بوده، به خاطر کارها و تلاش‌های خودشان است و اگر ضعفی هم بوده، به خودشان برمی‌گردد و باید درون خودشان به دنبال ریشه‌یابی و برطرف کردنش باشند.
.
رضا قربانی: در این یکی دو سال اخیر گروه توسن از یک ارائه‌دهنده صرفِ راه‌حل‌های بانکی، تبدیل‌شده به یک ارائه‌دهنده راه جل‌های جامعی که حتی در پروژه‌های ملی هم به کمک دولت آمده مانند پروژه سبد کالا که اتفاق بسیار بزرگی ازنظر نرم‌افزاری بود یا پروژه طرح ملی سلامت یا پروژه‌هایی از این قبیل که توسن وارد شده و یا پروژه‌هایی بوده که ازنظر بک فنی خیلی نرم و آرام انجام شده. سؤال من این است که آیا به نظر شما نگاه کلی به شرکت‌های خصوصی مانند توسن در حال تغییر است یا این‌ها تنها مواردی جزئی بوده؟ چقدر شرکت‌های خصوصی در نگاه کلان جدی گرفته می‌شوند؟
نامداری: ممکن است بعضی از این اتفاق‌هایی که افتاده، از دید من موردی بوده باشد ولی روند به سمت این تغییر نگاه پیش می‌رود. کم‌کم این اتفاق می‌افتد. حتی اگر در شرایطی خاص این فرصت‌ها در اختیار شرکت‌هایی مانند توسن قرار گرفته باشد که بتوانند خودشان و توانایی‌هایشان را به‌خوبی نشان دهند، قطعاً این‌ها در تغییر نگاه حاکمیت تأثیرگذار خواهد بود و نگاه‌ها به این شرکت‌ها و اینکه می‌توانند نقش‌آفرینی جدی‌تری در سطح ملی داشته داشته باشند، جدی‌تر خواهد شد.
.
رضا قربانی: اگر حرفی باقی‌مانده بفرمایید.
نامداری: دیدگاه من این است که همه شرکت‌هایی که در بازار بانکی فعال هستند، ممکن است با یکدیگر رقابت هم داشته باشند. اما باید در حین رقابت، منافع ملی بر منافع شرکت یا شخص ارجحیت داشته باشد. مثل یک تیم فوتبال؛ ممکن است بازیکنانِ هم‌پُست یک تیم با همدیگر یک رقابتی داشته باشند که کدام بهتر بازی می‌کند، اما باید نگاه تیمی بر این حاکم باشد که منافع تیمی قربانی منافع فردی نشود. همین را هم باید در این بازار انتظار داشته باشیم. ما رقبا باید از زیرساخت‌ها و سرمایه‌های ملی خود و از توانایی‌های یکدیگر به نحو اکمل استفاده کنیم تا یک راهکاری که در سطح ملی ارائه می‌کنیم، استفاده بهینه از داشته‌های کشور هم باشد. سبد کالا نمونه موفق از استفاده از داشته‌های کشور برای ارائه راهکاری بود که نیاز به سرمایه‌گذاریِ جدیدِ کمتری داشت.
بخش اول ویدیو گفت‌وگوی راه پرداخت با مهندس علی اکبر نامداری در حاشیه همایش چهارم
بخش دوم ویدیو گفت‌وگوی راه پرداخت با مهندس علی اکبر نامداری در حاشیه همایش چهارم
بخش سوم ویدیو گفت‌وگوی راه پرداخت با مهندس علی اکبر نامداری در حاشیه همایش چهارم
بخش چهارم ویدیو گفت‌وگوی راه پرداخت با مهندس علی اکبر نامداری در حاشیه همایش چهارم