پایگاه خبری راه پرداخت دارای مجوز به شماره ۷۴۵۷۲ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و بخشی از «شبکه عصر تراکنش» است. راه پرداخت فعالیت خود را از دوم اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۰ شروع کرده و اکنون پرمخاطب‌ترین رسانه ایران در زمینه فناوری‌های مالی، بانکداری و پرداخت و استارت‌آپ‌های فین‌تک است.
احسان مدیری، مدیرعامل شرکت نانوتراشه پارس / در بخش اول این یادداشت به عمده‌ترین چالش‌هایی که طی سال‌های اخیر در صنف فناوری اطلاعات کشور با آن روبه‌رو شدم پرداختم، اما در بخش دوم قصد دارم به برنامه‌های عملی که در این سال‌ها به دنبال آن بودم بپردازم.
برنامه‌ریزی سلولی و سیستمی با این هدف طراحی می‌شود و در خدمت صنف قرار می‌گیرد که امکان بهینه‌سازی مستمر فهم و دریافت اطلاعات از تک‌تک ذینفعان را فراهم سازد و ماهیت تسلسلی دریافت‌ها و برداشت‌های برآمده کمیسیون‌های متنوع و اعضای آن را در معرض توجه و درک صحیح‌تر دولت و حاکمیت قرار دهد.
بنابراین در هر مورد بررسی و عمیق شدن در مشکلات در هر بخش از صنف و در هر زمان با دستیابی به حداقل یک یافته عمیق جدید می‌توان امیدوار بود که با تکیه بر جاری کردن سیستم مدیریت دانش دیگر نیازی به تجربیات مجدد نیست؛ البته ممکن است در یک زمان خاص یافته‌های ما بیشتر و اثرگذارتر و در برهه‌ای از زمان محدودتر باشد که این دقیقاً دلیل استفاده از چنین سیستمی است، چرا که در شرایطی خاص مانند شرایط کرونا کارها به کندی جلو می‌رود و نیاز جامعه به خدمات فناوری بالا می‌رود و اتفاقاً زمان امتیازگیری از دولت و حاکمیت به نفع صنف است؛ به شرطی که از قبل بدانیم صنف ما چه می‌خواهد. اینکه من از دانشگاه معتبری فارغ التحصیل شده‌ام باعث نمی‌شود با عقل خودم هر چه می‌فهمم را به عنوان خواسته‌های صنفی بیاورم و آن را دنبال کنم. منظور از سلول‌گرایی تمایل به طراحی انواع سیستم‌ها برحسب ریزترین واحدهای مستقل قابل تصور است. سلول‌گرایی را می‌توان در امکان اعمال تجدید نظرهای مکرر در قطعات برنامه و جرح و تعدیل آنها و فراهم آمدن فضای آموزشی دانست. به ویژه آموزشی که در خدمت اعتلای نیروهای جوان و آینده‌دار باشد.
اگر بنیان تعاریف را دوباره بازتعریف و ساختارها را بازسازی نکنیم، همیشه در روزمره‌ها گیر خواهیم کرد که می‌شود، تلاش زیاد و خروجی کم دوستان؛ زیرا همیشه از تلاش‌های زیاد می‌گویند و من خواهش می‌کنم از خروجی‌ها کمی بگویند. ساختار اشتباهی که از ثبت‌نام عضو تا روال تمدید و مدل انتخاباتی و مشکلات متعدد در اساسنامه و آیین‌نامه‌ها خودش را نشان می‌دهد امکان به‌وجود آمدن خروجی را نمی‌دهد. دوستان فرمودند تحریم و این دوره سخت است. اگر به‌دنبال بهانه هستم که باز بعد از سه سال بگوییم به خروجی نرسیدیم چون تحریم بودیم و ارز چنان شد و رئیس جمهور از جناح دیگری است، این فرار رو به جلوست. ما دهه شصتی‌ها در جنگ و تحریم به دنیا آمدیم و هر ساله نوسانات ارزی دارایی‌هایمان را به یغما برده و چون رانت خبری و غیره نداشتیم یاد گرفتیم که چگونه باید در این شرایط سخت مدیریت اقتضایی را از کتاب‌های دانشگاه به درون شرکت‌هایمان بیاوریم.
امروز دیگر صنعت لوکس فناوری اطلاعات و ارتباطات وجود خارجی ندارد. ما تکنولوژی (فناوری) هستیم و خدمات ما صنایع مادر را فعال و قدرتمند و بهینه‌سازی می‌کند. اگر در این موضوع بتوانیم با حاکمیت و دولت و قانونگذار کنار بیاییم، آنگاه می‌توانیم مشکلات ارزی، صمت و سازمان تنظیم مقررات را برای همیشه حل و فصل کنیم، وگرنه همیشه درگیر این مشکلات روزمره و حل نشدنی هستیم.
در تمام سال‌ها این صنف نتوانسته خواسته‌های خود را به‌درستی مطرح کند، چون یا در تقابل با مجموعه مدیریتی کشور بوده یا در فرمانبرداری؛ وقتی اصحاب صنف عصبانی از دولت بی‌پول می‌شوند دادشان را بر سر شرکت‌های دولتی و خصولتی که در واقع همان مشتریانمان (ولی نعمتانمان) هستند می‌زنند و سعی دارند مرزبندی کنند و آنها را از صنف خارج کنند و با دادن شعار ضدرانت خواری (بخوانید رانت را فقط یواشکی از درب پشتی بدهید به ما) می‌دهند و عوام‌فریبانه کلمات خصولتی و … را بر سر زبان می‌آورند و آنگاه که دولت چاق و پولدار است با سلام و صلوات می‌روند و مدیران عامل یک ماهه شرکت‌های دولتی (به اصطلاح خصوصی) را می‌آورند (که نگارنده با اصل موضوع مخالفتی ندارد و موافق هم هست) و آنجا چون ایشان تصمیم گرفتند صحیح است و الان که دهه شصتی‌ها نظر داده‌اند اشتباه است و مشکلات آیین نامه‌ای و اساسنامه‌ای (بخوانید تفسیرهای اشتباه) که باعث شد آن مرد بزرگ که بسیار می‌توانست به هیات مدیره کمک کند مجبور به استعفا شود را بر سر ما می‌کوبند به عنوان تجربه و بعد خودشان می‌روند و مدیر عامل دیگر اپراتوری را یک شبه از ائتلافی به ائتلاف دیگر می‌برند و بعد جشن خروج ایشان را از انتخابات در توئیتر با افتخار در بوق رسانه می‌کنند.
ما از دولت می‌نالیم که رسانه را انحصاری در دستانش گرفته و باعث انحصار شده و اینجا همان خطاها را از روز اول تکرار می‌کنیم. به نظرم بد نیست به جای توهین و مورد حمله قراردادن دیگران که شاید اگر شما و رفقایتان اجازه دهید رأی بیاورند و فردا بخواهیم با هم همکاری کنیم و سه سال چشم در چشم شویم کمی تحول را از خود شروع کنیم! مرزبندی‌ها از هر مدل را کنار بگذاریم، چرا که فناوری اطلاعات و ارتباطات یک راهکار جامع (Total Solution) است نه نرم‌افزار و سخت‌افزار و شبکه و غیره.
و اما سخنی با دوستانی که در تقابل با دولت و حاکمیت گام بر می‌دارند. یادآوری کنیم در کشوری هستیم که بیش از ۹۰ درصد منابع مالی در دست دولت است و اقتصاد دولتی حاکم است. نرخ ارز، ثبت سفارش و سیاستگذار عمومی دولت است. رگولاتور دولت است. سهامدار بسیاری از شرکت‌ها دولت است مستقیم یا غیرمستقیم! ما نمی‌توانیم بدون تعامل مستمر با کلیه فضاهای ممکن قانونگذاری و دولت و حاکمیت به دنبال حل کردن مسائل برویم. ما هم ادبیات نیستیم و بسیاری از مشکلات ما از همین جا ناشی می‌شود. نظام صنفی خانه همه اهالی حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات است نه دارایی جمعی خاص! هیچ مرزبندی ندارد و این دقیقاً نقطه قوت ماست!
سخن آخر انتخاباتی من از حضرت مولانا:
گویند سرانجام ندارید شما
ماییم که بی‌هیچ سرانجام خوشیم
