پایگاه خبری راه پرداخت دارای مجوز به شماره ۷۴۵۷۲ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و بخشی از «شبکه عصر تراکنش» است. راه پرداخت فعالیت خود را از دوم اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۰ شروع کرده و اکنون پرمخاطب‌ترین رسانه ایران در زمینه فناوری‌های مالی، بانکداری و پرداخت و استارت‌آپ‌های فین‌تک است.
«وای خدای من! چه جالب!!»
رابین لی (Robin Li)، سرمایه‌گذار شرکت سرمایه‌‌گذاری سانفرانسیسکویی جی‌جی‌وی کپیتال (GGV Capital)، این جمله را در حالی به زبان آورد که در لابی ساختمان مدیسون (Madison) در جنوب شهر دیترویت (Detroit) ایستاده بود. ساختمانی که در سال 1917 برای تئاتر ساخته شد اما چند سال پیش، با تغییر کاربری آن را به مرکزی برای فعالیت‌های فناورانه تبدیل کردند. فضایی مملو از هنر و تاریخ، با کف‌پوش‌های چوبی، دیوار‌های آجری سنتی و گارسون‌هایی که با تتو‌های عجیب و غریب‌شان قهوه سرو می‌کنند.
«این‌جا بهتر از سانفرانسیسکو است!»
این نتیجه‌ای است که رابین لی، در همان چند لحظه اول ورودش به دیترویت گرفته بود. کلوین روس (Kevin Roose)، یکی از روزنامه‌نگاران بیزینس دی (Business Day) و نویسنده برجسته نیویورک تایمز این خاطرات را در حالی تعریف می‌کند که به همراه رابین لی و ۱۲ تن از سرمایه‌گذاران جسور جهان، در فوریه 2018، سفری سه روزه با اتوبوس به شهر‌های غرب میانه د‌اشته‌اند. شهر‌هایی که این اکیپ برای توقف انتخاب کرده بودند، یانگزتاون (Youngstown) و آکرون (Akron) اوهایو، دیترویت و فلینت (Flint) ایالت میشیگان و ساوث بند (South Bend) ایالت ایندیانا بود.
به عقیده کلوین روس، این سفر سه روزه درست مانند یک تور به کمربند زنگار ایالات متحده آمریکا بود که به سرمایه‌گذاران سیلیکون ولی این امکان را می‌داد، تا در مورد مناطقی نادیده گرفته شده از این دست، دفتر‌های محلی و استارت‌آپ‌های امیدوار کننده فعال در آن‌ها بیشتر بدانند.
اما آن‌چه که خنده دار است، تسخیر قلب این سرمایه‌گذاران جهانی و دنیادیده توسط سرزمینی بود که به نظر می‌رسید سال‌ها است به دست فراموشی سپرده شده است. برخی از آن‌ها، از اپلیکیشن املاک و مستغلات محلی این منطقه با عنوان زیلو (Zillow) استقبال کرده بودند که می‌توانست مسکن‌های در دسترس و ارزان قیمت دیترویت و ساوث بند را در اختیار کاربران قرار دهد. به‌ویژه که برخی آنقدر تحت تاثیر محیط قرار گرفته بودند که در مورد نقل مکان به این منطقه خیال‌پردازی می‌کردند.
کلوین روس و همراهان‌اش، از این‌که شهری با چنین ساختار و بافت فرسود‌ه‌ای توانسته بود مفهوم عمیق، شیرین و حتی مدرنی از زندگی توسعه یافته را به آن‌ها بچشاند شگفت‌زده شده بودند. علی‌الخصوص با مغازه‌های صابون‌های دست‌ساز و رستوران‌های از مرزعه تا سر میزی که برای خیلی‌ها بوی تازگی می‌داد. «اگر به خاطر فرزندانم نبود، به این‌جا نقل مکان می‌کردم. این می‌تواند به اکوسیستمی واقعا قدرتمند تبدیل شود.»
این‌ها، جملاتی هستند که سیان بانیستر (Cyan Banister)، یکی از شرکای فاندرز فاند (Founders Fund) تحت تاثیر شرایط منطقه به زبان آورد.
البته فقط همین چند سرمایه‌گذار نیستند. طی ماه‌های گذشته، حجم قابل توجهی از سرمایه‌گذاران عزم ترک سیلیکون ولی را کرده‌اند.
برخی از آن‌ها، هزینه‌های بالای زندگی در سانفرانسیسکو و حتی حومه آن را عنوان می‌کنند، که حتی با یک درآمد میلیون دلاری نیز نمی‌توان فراتر از سطح متوسط زندگی کرد. برخی دیگر نیز از انتقادات محلی سیلیکون ولی در باب صنعت فناوری صحبت می‌کنند و قدرت جناح چپ، که باعث شده است کسی نتواند بر خلاف انتظارات و عقاید آن‌ها دم برآورد. هرچند که عد‌ه‌ای نیز هستند که فرصت‌های نوآوری را بهانه می‌کنند و بر این باورند که نوآوری در روز‌های پیش رو، در هرجای دیگر، بیش از سیسلیکون ولی جای پیشرفت دارد.
پاتریک مک‌کنا (Patrick McKenna)، موسس های ریج ونچر پارتنرز (High Ridge Venture Partners)، که یکی از مسافران سفر سه روزه به غرب میانه بوده است نیز اذعان می‌کند:
«من تقریباً به پایان سانفرانسیسکو رسید‌ه‌ام. هزینه‌های این منطقه بسیار بالاست و از جمعیت انباشته شده است و اگر بخواهم صادقانه حرف بزنم، باید به دنبال فرصت‌های خود در جا‌های دیگری بگردید.»
مک‌کنا که اخیرا علاوه بر منزل مسکونی سابق خود در سانفرانسیسکو، خانه جدیدی در میامی خریداری کرده است، بر این باور است که مسافرت‌های او به خارج از منطقه خلیج، چشمان‌اش را به دنیای بیرون از حباب فناوری ایجاد شده در سیلیکون ولی باز کرده است. وی می‌افزاید: «همه کسانی که در سانفرانسیسکو زندگی می‌کنند در مورد موضوعاتی مشابه حرف می‌زنند. چه «من از ترامپ متنفرم» و چه «می‌خواهم روی بلاکچین و بیت‌کوین سرمایه‌‌گذاری کنم»، بدترین بخش شبکه اجتماعی است.»
این تور، توسط تیم رایان (Tim Ryan)، نماینده شمال شرقی اوهایو سازمان‌دهی شده بود. ضمن این‌که رو خانا (Ro Khanna)، عضو نمایندگان مجلس ایالات متحده آمریکا، به‌عنوان دموکرات نماینده سیلیکون ولی نیز در این تور حضور د‌اشت. به‌علاوه، حضور جی. دی. ونس (J. D. Vance)، مولف کتاب مرثیه هیل بیلی (Hillbilly Elegy) در این سفر کوتاه مدت نیز جزو نکات مهمی است که بازتاب فراوانی در رسانه‌ها د‌اشته است. سرمایه‌‌گذاری جسور، که هر جا صحبت از غرب میانه و ساخت‌وساز می‌شود به شکلی جادویی ظاهر می‌شود و علاوه بر این سیروسفر دسته جمعی، گردش‌های شخصی خود در این مناطق را نیز از دست نداده است.
پیتر تیل (Peter Thiel)، سرمایه‌گذار بشردوست، فعال سیاسی، و نویسنده آمریکایی که یکی از بنیان‌گذاران پی‌پال و جزو هیئت مدیره فیسبوک نیز هست، یکی از بزرگ‌ترین فراریان اخیر سلیکون ولی است که طی صحبت‌های خود با نزدیکان‌اش، خبر از نقل مکان تمام وقت به لوس آنجلس و انتقال سرمایه‌‌گذاری‌های شخصی خویش به این منطقه داده است. (فاندرز فاند و میتریل کپیتال، دو شرکت سرمایه‌‌گذاری دیگر هستند که توسط پیتر تیل آغاز به کار کرده‌اند و در حال حاضر، در منطقه خلیج مشغول فعالیت هستند). تیل در برخی از مصاحبه‌های خود اذعان کرده است که فرهنگ مترقی سانفرانسیسکو سمی است و به دنبال شهری دیگر، با تنوع فکری بیشتر است.
انتقادات تند پیتر تیل، در کنار اظهارات میشل مورتیز (Michael Moritz)، سرمایه‌گذار میلیاردر سکویا کپیتال، مبنی بر اشباع سیلیکون ولی، انعکاس بیشتری در رسانه‌ها و اذ‌هان عمومی د‌اشته است. وی در مطلبی که اخیراً در صفحه مقابل ویراستاری (opposite the editorial page) فایننشیال تایمز (Financial Times) به چاپ رسید اذعان کرده است که سیلیکون ولی با موفقیت‌هایی که د‌اشته است بسیار کند و لوس شده و مکالمات روح فرسای آن در مورد سیاست و بی‌عدالتی‌های اجتماعی، شرکت‌های فناور را از پرداختن به نوآوری باز د‌اشته است.
شکایت از انزوای سیلیکون ولی، به همان اندازه قدمت دارد که خود منطقه. جیم کلارک (Jim Clark)، یکی از موسسین شرکت خدمات کامپیوتری آمریکایی نت‌اسکیپ (Netscape) و کارآفرین پشت پرده بسیاری از استارت‌آپ‌های مطرح جهان هم‌چون سیلیکون گرافیکز (Silicon Graphics) و وب (Web)، از جمله سرمایه‌گذاران نام آشنایی است که از کالیفرنیا به‌عنوان اولین منطقه حباب دات-کام یاد می‌کند و منتقد مالیات بالا و املاک و مستغلات گران در این منطقه است.
استیو کیس (Steve Case)، موسس شرکت ای‌او‌ال اینک (AOL) که اغلب با نام آمریکا آنلاین شناخته می‌شود، از جمله سرمایه‌گذارانی است که متعهد شده است تا از استارت‌آپ‌های خارج از منطقه خلیج حمایت کند. وی با اشاره به این‌که کالیفرنیا، ماساچوست و نیویورک طی سال گذشته، 75 درصد از سرمایه‌‌گذاری‌های جسورانه جهان را به خود اختصاص داده‌اند، تاکید می‌کند که «سیلیکون ولی فوق‌العاده است، اما به نظر می‌رسد که قله‌های آن را فتح کرد‌ه‌ایم و اکنون باید به دنبال راه‌هایی دیگر برای استمرار اقتصاد نوآورانه و متنوع خود باشیم».
حتی افرادی که از زندگی در منطقه خلیج لذت می‌برند و از بودن در آن احساس راحتی می‌کنند نیز به این نتیجه رسیده‌اند که موفقیت برای سیلیکون ولی به نهایت خود رسیده و به نوعی اشباع شده است.
رو خانا، عضو کنگره سلیکون ولی، طی میزگردی که در یانگزتاون برگزار شده بود با اشاره به اشباع سیلیکون ولی از فناوری و مباحث سیاسی اظهار می‌کند: «برخی از مهندسین سیلیکون ولی، افرادی شناخته شده برای بشریت هستند. با این حال، هر انسانی اگر جایی برای تامین قهوه، صبحانه یا خشک‌شویی ند‌اشته باشد، مجبور است به جایی دیگر نقل مکان کند. این‌جا (سیلیکون ولی) مردم گرسنه‌اند».
اگرچه مهاجرت از سیلیکون ولی هنوز به‌صورت کامل و رسمی آغاز نشده است، با این حال آمار وب‌سایت املاک و مستغلات ردفین (Redfin) نشان می‌دهد که طی سه ماهه پایانی سال 2017، بیش‌ترین نرخ مهاجرت در کل کشور مربوط به سان فرانسیسکو بوده است.
نظرسنجی اخیر ادلمن (Edelman)، حاکی از این مهم است که 49 درصد از ساکنین منطقه خلیج در اندیشه ترک آن هستند.
این در حالی است که این رقم برای نسل هزاره ساکن این منطقه، معادل 58 درصد است که رقمی قابل ملاحظه برای سیلیکون ولی است.
این نقل مکان‌ها تا جایی شدت گرفته‌اند که طی ماه‌های اخیر، سیلیکون ولی شاهد کمبود ون‌های حمل و نقل اسباب و اثاثیه و افزایش بی‌رویه و غیرمنطقی بهای اثاث‌کشی در این منطقه بوده است. بر اساس گزارشات محلی، هزینه کرایه یک وانت برای حمل اثاثیه از سن خوزه (San Jose) به لاس وگاس (Las Vegas) چیزی در حدود 2،000 دلار آمریکا است. این در حالی است که کرایه یک دستگاه کامیون حمل اثاثیه برای هر نقطه دیگر غیر از این مسیر، نهایتاً 100 دلار تمام می‌شود.
چه برای سرمایه‌گذاران و چه برای کارگران رده پایین، پذیرش و زندگی در شهر‌های غیرتوسعه‌یافته می‌تواند به شکل آشکاری صرفه‌جویی اقتصادی در پی د‌اشته باشد. تطابق دخل و خرج در مناطق پرهزینه‌ای هم‌چون منطقه خلیج، با سطح درآمد مهندسین و هزینه‌های هنگفت و سرشکن این مناطق بسیار دشوار است و این در حالی است که در سایر شهر‌ها، یک مهندس می‌تواند با درآمد متوسط سالیانه تنها 50،000 دلار معیشت خود را مدیریت کند (برای سیلیکون ولی، درآمدی که بتواند این سطح از زندگی را تامین کند حداقل سه تا چهار برابر این مبلغ است).
سیان بانیستر از فاندرز فاند، با اشاره به شرکت‌های ارائه دهنده خدمات پیام کوتاه به استارت‌آپ‌ها و دیتا میزبان ادعا می‌کند که با سرمایه‌‌گذاری روی یک شرکت در سان فرانسیسکو، در حقیقت مبلغی قابل توجه از سرمایه خود را به ملاکان، توئیلیو (Twilio) و خدمات وب آمازون می‌‌پردازید.
وی، با تصریح این موضوع که کالیفرنیا هنوز هم دارای امتیازات منحصربه‌فرد خویش است، عنوان می‌کند که سرمایه‌‌گذاری جسورانه، هنوز هم به شکل قابل ملاحظه‌ای روی ساحل غربی (West Coast) متمرکز است و بسیاری از متخصصین علوم کامپیوتر حال حاضر دنیا، دانش‌آموخته دانشگاه‌های معتبر کالیفرنیا، نظیر استنفورد و دانشگاه کالیفرنیا، برکلی (University of California, Berkeley) هستند. علیرغم ظهور ابزار‌های مدرنی هم‌چون اسلک (Slack)، که کار از راه دور را تسهیل می‌کند، هنوز هم بسیاری از کارکنان و کارشناسان فناوری بر این باورند که نزدیکی به مرکز فناوری می‌تواند مزایای خودش را د‌اشته باشد.
اما نباید از این حقیقت غافل شد که این مزایا می‌توانند به مرور زمان فرسایش یابند. گوگل، فیسبوک و بسیاری از شرکت‌های گردن کلفت فناوری، در حال تاسیس دفاتر خود در شهر‌هایی هم‌چون بولدر (Boulder) ایالت کلرادو، کولو (Colo) ایالت آیووا و بوستون (Boston) در ایالت ماساچوست هستند و امیدوارند تا بتوانند علاوه بر کشف استعداد‌های جدید، نیاز‌ها و درخواست‌های برخی از کارکنان خود مبنی بر انتقالی را نیز پاس‌خگو باشند. به‌ویژه که مهندسین حوزه‌های فناور محوری هم‌چون هوش مصنوعی و ابزار‌های خودران، تقاضایی سرسام‌آور برای انتقال به شهر‌هایی دارند که به مناطق تحقیقاتی و دانشگاهی نظیر پیتسبرگ (Pittsburgh) پنسیلوانیا و ان آربر (Ann Arbor) میشیگان نزدیک هستند.
برنامه تحقیق و راه‌اندازی دفتر مرکزی دوم آمازون (HQ2) نیز مثال بارز دیگری از اشباع سیلیکون ولی و خروج سرمایه‌گذاران بزرگ از این منطقه است. شهر‌های لیست شده برای تاسیس دفتر مرکزی دوم آمازون، حاکی از متقاعدسازی مدیران فناوری برای سرمایه‌‌گذاری در منطق‌های خارج از خلیج است و احتمال این‌که آمازون، شرکتی که به ادعای وال استریت ژورنال (Wall Street Journal) برنامه‌ریزی کرده است تا طی 20 سال آینده بیش از 50،000 نفر نیرو به سیستم خود بیافزاید، این دفتر مرکزی را در شهری خارج از سیلیکون ولی انتخاب کند بسیار زیاد است.
سرمایه‌گذاران جسوری که معاملات پرسود و کم هزینه را از هزار فرسخی تشخیص می‌دهند، به مرور در حال پاک‌سازی غرب میانه هستند. استیو کیس و جی. دی. ونس، طی این سفر چند روزه تصمیم به راه‌اندازی صندوق سرمایه‌‌گذاری عظیمی با عنوان رایز آو دِ رست (Rise of the Rest) گرفته‌اند که دقیقا هم‌نام توری است که در آن شرکت کرده بودند.
صندوقی که بسیاری از سرمایه‌گذاران و کارآفرینان فناوری مطرح جهان در آن شرکت کرده‌اند و جف بیزوس (Jeff Bezos)، موسس آمازون و ثروتمندترین مرد حال حاضر جهان، در کنار اریک اشمیت (Eric Schmidt)، رئیس اجرایی هیئت مدیره آلفابت از آن جمله‌اند. صندوقی که قرار است روی استارت‌آپ‌های سراسر منطقه سرمایه‌‌گذاری کند و فرصت‌های جدیدی پیش روی شرکت‌ها و نخبگان فناوری محروم از امکانات سیلیکون ولی قرار دهد.
اما این، صرفاً برای کسب پول بیشتر نیست بلکه انگیزه‌های انسانی و اخلاقی عمیقی نیز در ورای آن است. این اقدامات، برای رفاه اجتماعی بیشتر نیز هستند. شرکت‌های فناور در شهر‌ها و مناطق کمتر توسعه یافته محبوب‌تر هستند تا در مناطق بومی خود، چرا که تاثیر آن‌ها در چنین شهر‌هایی روی قیمت املاک و مستغلات، تراکم ترافیک و کاربرد‌هایی نظیر آن ملموس‌تر است.
بر اساس نظرسنجی الدمن، اغلب شرکت‌های فناور بزرگ در نظرسنجی‌ها و رای‌گیری‌های ملی عمومی رای بالایی می‌آورند. این در حالی است که تنها 62 درصد از مردم کالیفرنیا نسبت به این قبیل شرکت‌ها اعلام اعتماد می‌کنند و فقط 37 درصد از آن‌ها، به شرکت‌های رسانه جمعی اطمینان دارند. بنابراین، زمان آن فرا رسیده است تا در مورد این محیط دوستانه تجدیدنظر کنید. کلوین روس اذعان می‌کند که زمانی که در آکرون برای صرف نا‌هار پیاده شدند تا به همراه مسئولین محلی پیتزا و کباب مخصوص شهر را تجربه کنند، پاتریک مک‌کنا به او گفته که در رفتار مردم این شهر‌ها چیز متفاوتی را می‌بیند. چیزی که صنعت فناوری، با تمام موفقیت‌هایش می‌تواند برای آن جشن بگیرد. او گفته است: «همه دوست دارند در محیط‌هایی باشند که در آن قهرمانند.»
منبع: Nytimes
