پایگاه خبری راه پرداخت دارای مجوز به شماره ۷۴۵۷۲ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و بخشی از «شبکه عصر تراکنش» است. راه پرداخت فعالیت خود را از دوم اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۰ شروع کرده و اکنون پرمخاطب‌ترین رسانه ایران در زمینه فناوری‌های مالی، بانکداری و پرداخت و استارت‌آپ‌های فین‌تک است.
[مریم علی اکبری | کارشناس توسعه کسب و کار شرکت توسن]
تفکر استفاده از کارت برای خرید، اولین بار در سال 1887 میلادی توسط ادوارد بلامی در رمانی علمی تخیلی و آرمان گرا به نام «نگاه به عقب» مطرح شد. بلامی در رمان خود یازده مرتبه از عبارت «کارت اعتباری» استفاده کرده است. وی این عبارت را برای بهره‌مندی شهروندان از سود اجتماعی به جای مفهوم استقراض مطرح نمود.
.
کارت اعتباری برای اولین بار کی استفاده شد؟
کارت‌های اعتباری امروزی پیامد تغییری در طرح‌های اعتباری تجاری بودند. این کارت ها اولین بار در دهه 40 قرن 20 میلادی صراحتا به منظور فروش سوخت به مالکان اتومبیل‌هایی که تعدادشان روز به روز افزایش می‌یافت، استفاده شد. در سال 1938 شرکت‌های مختلف شروع به پذیرش کارت‌های یکدیگر کردند. در سال 1921 شرکت وسترن یونین برای مشتریان دائمی خود صدور کارت شارژ را آغاز کرد. این کارت‌ها بر روی کارت‌های سهام کاغذی چاپ می‌شد و به راحتی قابل جعل کردن بود.
.
اولین اجداد کارت‌های اعتباری امروز
صفحات فلزی معروف به شارژا پلیت (Charga-Plate) که استفاده از آنها در سال 1928 آغاز شد، از جمله اولین اجداد کارت‌های اعتباری بودند که در ایالات متحده از سال‌های 1930 تا اواخر سال‌های 1950 مورد استفاده قرار گرفت. این صفحات مستطیلی در ابعاد 2.5 اینچ در 1.25 اینچ از جنس ورق فلزی بود که اطلاعات مورد نیاز از جمله اطلاعات مشتری شامل نام، شهر و ایالت وی با استفاده از سیستم‌های نظامی برچسب گذاری معروف به dog tag که برای درج اطلاعات بر روی پلاک‌های نظامی استفاده می‌شد، بر روی آن حک می‌شد.
به همراه این صفحه یک برگه کاغذی برای درج امضا مورد استفاده قرار می گرفت. به منظور ثبت یک خرید، صفحه فلزی در فرورفتگی دستگاه پرینتری و به همراه آن یک صفحه کاغذی در بالای آن قرار داده می‌شد. ثبت تراکنش در این حالت شامل ثبت اثر اطلاعات حک شده از صفحه فلزی بر روی صفحه کاغذی بود. صفحه فلزی Charga-Plate علامت تجاری شرکت صنعتی فرینگتون بود و همانند کارت‌های اعتباری فروشگاهی امروزی، توسط تجار بزرگ برای مشتریان معمولشان صادر می شد. در بسیاری از مواقع این صفحات بجای اینکه توسط مشتری نگهداری شود در داخل فروشگاه نگهداری می‌شدند. در این حالت زمانی که یک مشتری مجاز، خریدی را انجام می‌داد، فروشنده صفحه را به منظور تکمیل فرایند خرید مورد استفاده قرار می‌داد. Charga-Plate ها پیش از الکترونیکی شدن فرایند دفترداری- که پیشتر در هر فروشگاه به صورت دستی و با استفاده از دفاتر کاغذی انجام می شد- این فرایند را تسریع نمود.
.
American Airline آغاز کننده ارائه کارت سفر هوایی
در سال 1934 هواپیمایی American Airline و انجمن حمل و نقل هوایی با ارائه کارت سفر هوایی به عنوان کارت شارژ، فرایند کاری خود را ساده کردند. کارت ارائه شده الگو شماره گذاری خاصی را ارائه می‌کرد که حساب مشتری و صادر کننده کارت را توسط آن قابل شناسایی بود. این کارت سرآغاز استفاده از کارت‌های جهانی مسافرت هوایی UATP شد. با استفاده از این کارت‌ها، مسافران با توجه به اعتبار در نظر گرفته شده برایشان می‌توانستند از سیستم پرداخت اعتباری و تخفیف 15 درصدی استفاده کنند. در سال‌های 1940 تمامی خطوط هوایی داخلی بزرگ آمریکا از این کارت‌ها استفاده می‌کردند و این کارت‌ها در 17 خط هوایی مختلف آمریکا پذیرش می‌شد. در سال 1941 تقریبا نیمی از درامد خطوط هوایی آمریکا از محل توافق نامه کارت سفر هوایی حاصل شد. علاوه بر این برخی از خطوط هوایی به منظور جذب مسافران جدید از برنامه‌های اقساطی در پرداخت‌ها استفاده می‌کردند. در اکتبر 1948 این کارت‌ها به اولین کارت شارژ معتبر ملی در میان تمامی شرکت‌های عضو انجمن حمل و نقل هوایی بین المللی تبدیل شد.
.
BankAmericard تفکر کارت اعتباری را اجرایی کرد
تفکر استفاده از کارت‌های هوشمندی که مشتری را قادر به پرداخت پذیرندگان مختلف نماید، در سال 1950 توسط رالف اشنایدر و فرانک مک نامارا بنیان گذاران داینرز کلوب –یکی از شرکت‌های بزرگ در حوزه کارت شارژ- به منظور ایجاد کارت‌های چند منظوره توسعه یافت. شرکت داینرز کلوب که تا اندازه‌ای از ادغام دو شرکت داین و ساین شکل گرفت اولین کارت شارژ چند منظوره را ارائه کرد که در هر دوره صورت حساب کاملی به مشتری ارائه می‌کرد که می‌بایست توسط وی پرداخت می‌شد. تولید چنین ابزاری بعدها با استفاده از Carte Blanche به عنوان کارت سفر گروه هتل‌های هیلتون دنبال شد و در سال 1958 توسط امریکن اکسپرس که شبکه جهانی کارت‌های اعتباری را راه اندازی نمود، دنبال شد. گرچه این کارت‌ها در ابتدا به صورت کارت شارژ عرضه شدند اما پس از قبول اجرایی بودن تفکر کارت‌های اعتباری توسط بانک امریکا و ارائه کارت اعتباری BankAmericard توسط این بانک، مشخصات کارت‌های اعتباری را نیز کسب کردند.
.
مستر کارت چگونه شکل گرفت؟
با تمام اینها، تا سال ۱۹۵۸، ایجاد یک سیستم مالی و اعتباری که بتواند نظر مثبت حجم بالایی از پذیرندگان را جلب کند ناموفق باقی ماند. در مقابل کارت‌های اعتباری صادر شده توسط تعداد اندکی از پذیرندگان پذیرش می‌شد به طوری که چندین تجربه در این خصوص که توسط بانک‌های کوچک آمریکایی صورت گرفت با شکست مواجه شد. در سپتامبر ۱۹۵۸، Bank of America کارت اعتباری خود با نام تجاری BankAmericard را در ایالت کالیفرنیا رونمایی کرد. این کارت اولین تجربه موفقیت آمیز شناخته شده در حوزه کارت اعتباری مدرن بود (گرچه به دلیل استعفای خالق آن در ابتدای کار با مشکلاتی مواجه بود) و با بعدها با متحدان خود در آن سوی آب‌ها، نهایتا به سیستمی به نام Visa منتج شد که امروز در تمام جهان شناخته شده است. در سال ۱۹۶۶، نطفه مستر کارت هنگامی که گروهی از بانک‌ها کارت شارژی به نام مستر شارژ را به منظور رقابت با BankAmericard ایجاد کردند شکل گرفت. شکل گیری این موضوع از زمان پیوستن Everything Card (متعلق به Citibank که در سال ۱۹۶۷ ارائه شد) به مستر شارژ در سال ۱۹۶۹ صورت گرفت.
.
drops غیرقانونی اعلام شد
اولین کارت های اعتباری در آمریکا، که BankAmeriCard مطرح‌ترین آنها بود، به صورت انبوه و بدون نیاز به درخواست مشتریان برای آنهایی که به نظر می‌رسید ریسک اعتباری مناسبی دارند، صادر و ارسال می‌شد. در سال 1970 این صدور و ارسال گسترده که در لغت‌نامه بانکداری به «drops» معروف شد، به موجب بی نظمی مالی و هرج و مرجی که ایجاد می‌کرد غیرقانونی اعلام شد، ولی این قانون زمانی اعلام شد که بیش از ۱۰۰میلیون کارت اعتباری برای مردم امریکا صادر شده بود. بعد از سال ۱۹۷۰، تنها فرم‌های درخواست کارت‌های اعتباری قابل ارسال به صورت انبوه (بدون نیاز به درخواست مشتری) بود.
.
Barclaycard اولین کارت اعتباری خارج از آمریکا
با توجه به ماهیت شکننده سیستم بانکداری آمریکا زیر لوای قانون بانکداری آمریکا با عنوان Glass-Steagall که از سال‌های 1960 در این کشور حاکم بود، کارت‌های اعتباری به روشی موثر برای افرادی که دائما مجبور به سفر به گوشه و کنار کشور بودند تا اعتبار خود را به نقاطی از کشور که امکان دسترسی مستقیم به امکانات بانکی‌شان را نداشتند انتقال دهند، تبدیل شد. در سال ۱۹۶۶ Barclaycard در انگلیس به عنوان اولین کارت اعتباری خارج از آمریکا انتشار یافت. امروزه انواع زیادی از کارت‌های اعتباری برپایه مفاهیم اولیه این کارت‌ها برای اشخاص (که توسط بانک‌ها صادر می شوند و تحت امتیاز شبکه‌ای از موسسات مالی هستند) وجود دارد که از آن جمله می‌توان به کارت‌هایی با برندهای سازمان‌ها، کارت‌های اعتباری شرکتی و کارت‌های فروشگاهی و مانند آن اشاره نمود.
.
آمریکا، کانادا و انگلیس پیشتاز استفاده از کارت اعتباری
اگرچه در اواسط قرن بیستم میلادی، کارت‌های اعتباری در آمریکا، کانادا و انگلیس به میزان قابل توجهی مورد اقبال عموم قرار گرفت، اما در بسیاری از نقاط دیگر جهان همچنان استفاده از پول نقد، یا شکل‌های دیگری از سیستم‌های پرداخت کارتی نظیر سیستم پرداخت Carte bleue در فرانسه و EuroCard (در آلمان، فرانسه، سویس و غیره) بیشتر مورد استقبال بود. در این کشورها، استقبال عمومی از کارت‌های اعتباری در ابتدا با سرعت پایینی صورت گرفت. به طوری که در دهه ۹۰ میلادی بود که سطح نفوذ این کارت‌ها در این کشورها به آنچه در آمریکا، کانادا، و انگلیس در سال‌های قبل بود، رسید. در برخی از کشورها پذیرش و اعتماد به کارت‌های اعتباری هنوز به طور کامل صورت نگرفته است. برای مثال ژاپن همچنان جامعه‌ای مبتنی بر پرداخت نقدی تلقی می‌شود و استقبال از کارت‌های اعتباری تنها به طبقه تجار بزرگ محدود می‌شود، گرچه در این کشور سیستم‌های دیگری مبتنی بر RFID در تلفن‌های هوشمند با اقبال بیشتری مواجه شده است. به خاطر موجود مقررات سختگیرانه در سیستم‌های بانکی، برخی کشورها، بخصوص فرانسه، تمایل بیشتری در توسعه و پذیرش کارت‌های اعتباری تراشه‌محور نشان دادند. این کارت‌ها هم اکنون به عنوان مقبول‌ترین سیستم اعتباری ضدسرقت به حساب می‌آیند. همچنین در برخی کشورها، گسترش استفاده از کارت‌های بدهی و بانکداری انلاین نسبت به کارت های اعتباری بیشتر است.
.
طراحی کارت‌های اعتباری، معیار مهمی در فروش
در سال های اخیر طراحی کارت‌های اعتباری خود تبدیل به معیار مهمی در فروش و عرضه این کارت‌ها شده است. ارزش کارت از نظر صادرکننده آن اغلب به میزان استفاده مشتری از کارت و یا ارزش مالی مشتری بستگی دارد. این امر منجر به گسترش کارت‌های مشارکتی و یا وابستگی (Affinity) شده است که در آن طراحی کارت به موجب وجود یک وابستگی خاص (برای مثال، به یک دانشگاه یا گروه اجتماعی خاص) منجر به استفاده بیشتر از کارت می‌شود. در اغلب موارد درصدی از ارزش کارت به سازمان یا گروه وابسته تعلق می‌گیرد.
