پایگاه خبری راه پرداخت دارای مجوز به شماره ۷۴۵۷۲ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و بخشی از «شبکه عصر تراکنش» است. راه پرداخت فعالیت خود را از دوم اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۰ شروع کرده و اکنون پرمخاطب‌ترین رسانه ایران در زمینه فناوری‌های مالی، بانکداری و پرداخت و استارت‌آپ‌های فین‌تک است.
پایگاه‌های داده، چه کمکی به توسعه شهر هوشمند می‌کنند؟ / در پنل «هوش مصنوعی در خدمت شهر» مطرح شد
پنل «هوش مصنوعی در خدمت شهر» با حضور روح‌الله رحمانی، رئیس هیات‌مدیره دیجی‌کالا نکست، مسعود زمانی، مدیر سیستم‌ها و برنامه‌ریزی هلدینگ فناپ، امیر کشمیری، مدیرعامل راهکارهای پوک، سیدمهدی خلیق رضوی، هم‌بنیانگذار شتابدهنده همتک و عمار جلالی‌منش، مدیر پنل و معاون اطلاعات علم و فناوری پژوهشگاه علوم و فناوری اطلاعات در دومین روز از سومین همایش تهران هوشمند، 19 آذرماه برگزار شد.
در این پنل این موضوع مطرح شد که شهر هوشمند مدل منحصر به فردی ندارد. همچنین زیرساخت‌های قانونی و فرهنگی برای هر شهر در هوشمند شدن آن مؤثر است.
فعالان فین‌تک شهر هوشمند را شهری می‌دانند که از «داده‌ها» در حل چالش‌هایش بهره می‌گیرد. آنها ضمن صحبت به توسعه نامتوازن زیرساخت‌های فناوری اطلاعات و چالش‌های استارت‌آپ‌ها هم اشاره کرده‌اند. در اینجا نظر آنها را بخوانید.
جلالی‌منش سؤال اول خود را از خلیق‌رضوی پرسید. اینکه کاربردهای هوش مصنوعی در شهر هوشمند چیست؟ رضوی پاسخ داد: «هوش مصنوعی ابزاری است که باید بدانیم چگونه از آن استفاده شود؟ هوش مصنوعی می‌تواند به‌عنوان ابزار، چیزهایی که قبلاً ممکن نبوده را ممکن و داده‌ها را کامل کرد. با این حال هنوز محدودیت‌هایی دارد. مانند اینکه در مدیریت شرکت، هوش مصنوعی نمی‌تواند تصمیم‌گیری کند یا در بحث هوش مصنوعی عمومی هنوز کاری انجام نشده است.»
رحمانی در ادامه این موضوع را توضیح داد که وقتی درباره هوش مصنوعی در شهر هوشمند صحبت می‌کنیم، تمرکز ما به سمت هوشمند بودن می‌رود، درحالی‌که اشتباه است. ما در ابتدا باید بدانیم شهر چیست و علت وجود شهر را بررسی کرد. در شهر هوشمند نباید فکر کنیم که شهرداری، هوشمندی را انجام می‌دهد. مثلاً در تهران اسنپ و تپسی بخش مهمی از شهر هوشمند هستند و هر کس در هرجایی از شهر می‌تواند به خدمات دسترسی داشته باشد. اگر فقط به‌دنبال تکنولوژی باشیم که فقط نوآوری داشته باشد، موفق نمی‌شویم. بنابراین باید بررسی کرد که شهر هوشمند چه نیازی دارد.»
سبک زندگی، ایده‌آل شهر هوشمند را تعیین می‌کند
زمانی در پاسخ به این سؤال که مدل آرمانی هوش مصنوعی در شهر هوشمند چیست، پاسخ داد: «در ابتدا باید این سؤال را از خود بپرسیم که شهر تهران به چه دلیل ساخته شده است؟ جواب ساده این است که شهرها برای ماشین‌ها و نه انسان‌ها ساخته شده‌اند. اگر ماشین خودران سوار شویم، آیا معماری شهر ما هم به‌همین صورت خواهد بود؟ آن چیزی که مهم است این است که تکنولوژی اصالتی ندارد و نباید به‌دلیل تکنولوژی خود را فدا کنیم. این سبک زندگی ما است که ایده‌آل شهر هوشمند را تعیین می‌کند.»
کشمیری در ادامه به اهمیت داده در هوش مصنوعی اشاره کرد و گفت: «اکنون بسیاری از استارت‌آپ‌های ما نمی‌دانند باید چه کاری انجام دهند و داده‌ای ندارند. اما باید بدانیم که کار برای انجام دادن زیاد است و الزاماً نیازی نیست که پروژه‌ای را تعریف کرد. همچنین حدود پنجاه‌وهشت API در شهرداری وجود دارد که می‌توان بر اساس آن از قابلیت‌های هوش مصنوعی به شکل مطلوب استفاده کرد.»
خلیق‌رضوی در ادامه به این موضوع اشاره کرد که برخی داده‌ها مانند داده‌های اسنپ، تپسی و ترافیک به‌صورت خودبه‌خود جمع‌آوری می‌شوند، اما بحث مهم‌تر نیازسنجی است. اینکه بدانیم در شهرداری تهران چه نیازمندی‌هایی داریم؟ در لایه بعدی می‌توان خدماتی را بر اساس داده‌های بی‌نام ارائه داد. مثلاً دیجی‌کالا در بخش سوپرمارکت خود داده خوبی از اینکه در کدام قسمت شهر محصول بیشتری خریداری می‌شود، دارد. این داده‌های بی‌نام که حساسیت و چالش کمتری دارند، می‌توانند در بخش حمل‌ونقل کمک کننده باشند. APIهای شهرداری نیز ممکن است از همین جنس باشد.»
از تاریخ به‌درستی الگوبرداری نکردیم
رحمانی در بحث داده مثالی از آمریکا زد. او گفت: «پررنگ‌ترین بحث در داده حاکمیت است. در آمریکا دسترسی به داده محدود است و شهرداری اجاره ندارد از اطلاعات دوربین‌های شهر استفاده کند. نکته اینجاست که داده اجازه دارد در کجا استفاده شود؟ ما هم در ایران از ابتدا موضوع حریم خصوصی و عمومی را داشته‌ایم، اما نتوانسته‌ایم از تاریخ خود به‌درستی الگوبرداری کنیم. اگر ایران به‌درستی قواعد را در داده‌های خصوصی پیاده کند، می‌تواند برای کشورهای دیگر الگو باشد.»
زمانی نیز به اهمیت تصمیم‌گیری درست در داده‌های خصوصی اشاره کرد و گفت: «در سال 2000 موج قوانین‌زدایی به‌وجود آمد. بر این اساس که دولت باید دخالت حداقلی در کسب‌وکارها داشته باشند و آنها بتواند در بهترین حالت کار کنند. اما سیاست‌گذاران مخالفت کردند و نهادهای نظارتی زیاد شدند. با این حال حوزه جدیدی به نام رگ‌تک به‌وجود آمد که همراهی کسب‌وکارها با قوانین را تسهیل کرد. تعریف ما از حریم خصوصی نیز بر رگولاتوری تأثیر می‌گذارد و باید نگاه منفعلانه را درست کرد و محتواهایی که وجود دارد را بررسی کرد.»
