پایگاه خبری راه پرداخت دارای مجوز به شماره ۷۴۵۷۲ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و بخشی از «شبکه عصر تراکنش» است. راه پرداخت فعالیت خود را از دوم اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۰ شروع کرده و اکنون پرمخاطب‌ترین رسانه ایران در زمینه فناوری‌های مالی، بانکداری و پرداخت و استارت‌آپ‌های فین‌تک است.
در صنعت پرداخت افراد مختلف با انگیزه‌های گوناگون از دیرباز به دنبال اصلاح نظام کارمزد بوده‌اند. در جستجوی «تشخیص مصلحت نظام کارمزد»، سال‌هاست صحبت می‌شود و خون بسیاری به جوش می‌آید. گویی این نظام کارمزد به وجود آمده تا اصلاح نشود و با درآوردن زبان به سمت بخشی از فعالان این صنعت، روی برمی‌گرداند و نیمی از جهان، او را از دست می‌دهند.
دهه نود را می‌توانیم دهه «درخواست افراد پرشمار برای اصلاح نظام کارمزد» بنامیم. ده‌ها بار به صورت شفاهی و پشت میکروفون در این خصوص صحبت شد و صدها مطلب در سایت‌ها و روزنامه‌های متنوع از فعالان صنعت پرداخت منعکس شدند. مخرج مشترک تمام این بحث‌ها یک چیز بود: اصلاح نظام کارمزد.
دو سه بار این بحث‌ها به نتایجی هم منجر شدند و قرار شد تا با هم‌فکری صاحب‌نظران صنعت پرداخت، نظام کارمزد را اصلاح کنند. نظام را نشاندند و پس از پوشاندن روپوش به او، می‌خواستند اقدام به اصلاح او بکنند و در همان لحظه خبر آمد که رئیس تشخیص مصلحت نظام کارمزد صلاحیت انجام این کار را ندارد. همهمه‌ای در صنعت به راه افتاد و با سلام و صلوات مقرر شد تا با برگزاری یک جلسه و اجرای حداقل مشترکات، بالاخره نظام کارمزد اصلاح شود.
سران صنعت در روز موعود دور هم جمع شدند، به هم سلام کردند و همگی از شرایط اقتصادی کسب‌وکارهایشان به شدت نالیدند. به نظر می‌رسید که رنگ رخسارشان خبر نمی‌دهد از سر درون. بعد از خوش‌وبش، نوبت به بحث اصلی رسید. بعضی پیش خود فکر کردند که نظام کارمزد در شرف اصلاح شدن است.
پس از ردوبدل شدن جملاتی مانند «ما حقمان بیشتر از این حرف‌هاست»، «اگر از ما کم می‌کنید که نه!»، «اگر ما را بزنید، می‌زنیمتان!»، «اگر از روی جسد من بگذرید که بتوانید این‌طوری نظام کارمزدتان اصلاح شود» و «چرا می‌خواهید سفره ما را کوچک کنید؟» بعد از یکی دو ساعت، فعالان صنعت متفرق شدند.
روز بعد اعلام شد که هیچ کس حق ندارد عبارت «اصلاح نظام کارمزد» را به کار ببرد. حس دیکتاتوری به افراد دست داد و «اصلاح نظام کارمزد» تبدیل به یک بحث سیاسی شده بود. افراد یواشکی و خارج از ساعات اداری دور هم جمع می‌شدند و با خاموش کردن موبایل‌ها و فرار از شنودها، در خصوص اصلاح نظام کارمزد صحبت می‌کردند.
خواجه حافظ شیرازی هم می‌دانست که این بحث‌ها نقل محافل و پنل‌هاست. از این رو صحبت در خصوص اصلاح نظام کارمزد از ممنوعیت خارج و سهمیه‌بندی شد. به فعالان صنعت اجازه داده شد تا هر دو ماه یک‌بار، حداکثر سه پاراگراف در خصوص اصلاح نظام کارمزد صحبت کنند.
از آن زمان به بعد، به جز یکی دو مورد صحبت، اتفاق چشمگیری در این خصوص رخ نداد و فعالان این صنعت و رسانه‌های مرتبط تا سال‌های سال به خوبی و خوشی در کنار هم زندگی کردند.
