پایگاه خبری راه پرداخت دارای مجوز به شماره ۷۴۵۷۲ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و بخشی از «شبکه عصر تراکنش» است. راه پرداخت فعالیت خود را از دوم اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۰ شروع کرده و اکنون پرمخاطب‌ترین رسانه ایران در زمینه فناوری‌های مالی، بانکداری و پرداخت و استارت‌آپ‌های فین‌تک است.
رضا قربانی / نسل وای، یا نسل میلنیال (همان هزاره) یا نسل اِم (به قول برت کینگ نسل موبایل) یا هر نام دیگری که رویش بگذاریم، دارد غوغا می‌کند؛ ببینید این سو و آن سو چگونه عاشقان نظم کهنه و تاریخ مصرف گذشته پشت سر این نسل بد می‌گویند. ببینید در ظاهر کسی جرئت نمی‌کند از این بچه‌ها بد بگوید اما در باطن به خاطر جرئت و جسارتی که خودشان ندارند، چوب لای چرخ آن‌ها می‌گذارند. آن‌ها نمی‌توانند جلوی این برهم‌زننده‌ها بایستند و ظرفیت فکریشان هم جایی ندارد برای این بچه‌ها.
این روز‌ها سعید روستایی یک‌شبه قهرمان سینمای ایران و این نسل موبایل شده است. سعید ۲۶ سال دارد و با اولین فیلم سینمایی که ساخته، آن هم در دوره‌ای که غول‌های قدیمی سینمای ایران هم حضور داشتند، در یک شب ۹ سیمرغ با اولین فیلم سینمایی‌اش به دست آورد؛ اینکه یک جوان ۲۶ ساله بتواند فیلم بسازد یک چیز است و اینکه بتواند این همه جایزه بگیرد چیزی دیگر. یحتمل این جوان موفرفری خیلی‌ها را یاد اورسون ولز انداخته و خیلی‌ها می‌گویند که ولز بعد از اولین شاهکاری که در همین سن و سال ساخت، دیگر نتوانست کاری در آن حد و اندازه انجام دهد و در همان سن تمام شد؛ شاید! بگذار غول‌ها با این گزاره‌ها خوش باشند.
چند روز پیش نقل قولی از سورنا ستاری منتشر شد که برخی شرکت‌های دانش‌بنیان ایرانی با مدیران جوان به درآمدهای بالا رسیده‌اند. این روز‌ها صحبت از موج چهارم یا انقلاب چهارمی می‌کنند که در حال تغییر نظم جهان است. در همین آخرین اجلاس داووس هم سایه فناوری روی همه چیز افتاده بود.
واقعا باید به این نسل وای امیدوار بود؟ در چند سال گذشته این نسل بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته و علی‌رغم تمام انتقادهای درست و غلطی که از این نسل می‌شود، ایمان دارم که این‌ها از همه ما بهترند و با قدرت بیشتری می‌توانند همه چیز را تغییر دهند. نکته اینجاست که این نسل هنوز نتوانسته آن طور که باید و شاید تغییر ایجاد کند و بیشتر دستاورد‌هایشان چیزهایی در لایه‌های سطحی است و در سطح زیرین هنوز نظم قدیم در حال حکمرانی است.
بانکداری جایی است که این نسل دیر‌تر از جاهای دیگر به آن رسیدند (شاید هنوز نرسیدند!) و تغییر در آن دیر‌تر شروع شده است. به نظرم دیگر صحبت از بانکداری الکترونیکی نیست. دیگر صحبت از این نیست که چگونه فرایندهای قدیمی و پوسیده را اتوماسیون کنیم. صحبت از این نیست که اتوماسیون به پشت باجه برسد یا جلوی باجه. به نظرم آن چیزی که دست کم گرفته شده قدرت تخریبی نسل موبایل است. نسلی که اصراری به ادامه نظم کهنه ندارد و هر آن ممکن است به صورت انفجاری همه چیز را زیر و رو کند و تمام تصورات ما به ازای واقعیت را به هم بزند.
تصور می‌کنم بانکداری ما فعلا جا خالی داده و پَرش به پر جوان‌های نسل موبایل نخورده و این نسل نتوانستند (یا نخواستند؟) کاری به کارش داشته باشند. اما وقتی یک جوان ۲۶ ساله می‌تواند همه را پشت سر بگذارد و همه رکوردهای جشنواره فجر را بشکند، این خیال واهی نیست که شیوه جدیدی از بانکداری در سال‌های آتی متولد می‌شود؛ در همین ایران. غول‌ها می‌توانند بنشینند کنار و نگاه کنند و یا آخرین دست و پایشان برای نجات نظم کهنه را بزنند. انتخاب با خودشان است.
منبع: هفته نامه عصر ارتباط