پایگاه خبری راه پرداخت دارای مجوز به شماره ۷۴۵۷۲ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و بخشی از «شبکه عصر تراکنش» است. راه پرداخت فعالیت خود را از دوم اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۰ شروع کرده و اکنون پرمخاطب‌ترین رسانه ایران در زمینه فناوری‌های مالی، بانکداری و پرداخت و استارت‌آپ‌های فین‌تک است.
همین اول تکلیفم را با یک‌چیز روشن کنم و بعد بپردازم به الباقی قصه؛ پرسش: آیا دشمن بانکداری هستم؟ پاسخ: نه! پس چرا از این بانکداری بد می‌گویم؟ جوابم این است که من از بانکداری ناامیدکننده نمی‌توانم مثبت بگویم؛ بانکداری که دقیقاً همه نشانه‌هایش نشان‌دهنده شرایط بحرانی است و بااین‌حال به همان فرمانی که تا پیش‌ازاین آمده می‌راند و هیچ حرفی را قبول نمی‌کند. چرا این مهم است؟ چون حیات و ممات ما به بانک‌ها بسته است. ما می‌توانیم توسعه بیابیم و همین بانک‌ها هم می‌توانند به داد ما برسند و می‌توانیم پسرفت کنیم و باز همین بانک‌ها می‌توانند. مسیری که پیشِ‌روی ماست کدام است؟ حیات یا ممات؟ فعلاً ممات! چرا؟
پاسخ را در حرکت دسته‌جمعی بانک‌ها می‌توان مشاهده کرد. نگاهی بیندازید به معدود تبلیغاتی که از اندک پول‌های باقی‌مانده در بودجه‌های بانک‌ها خرج تبلیغات می‌شود. توجه کنیم که بانک‌ها در سال‌های گذشته مهم‌ترین تبلیغات دهنده‌های این مملکت بوده‌اند و در همین سال‌ها هم گوش فلک را با چه چیزی کر کردند؟ بله! بانکداری الکترونیکی و همین‌طور پرداخت الکترونیکی. حجم تبلیغات بانک‌ها برای پرداخت الکترونیکی چنان زیاد بود که همه تصور می‌کنند بانکداری الکترونیکی همان پرداخت الکترونیکی است و کارت‌خوان یکی از خدمات بانک‌هاست! تا همین اواخر استراتژی بانک‌هایی که به‌جای اینکه دنبال درآمد کارمزدی باشند، کسب درآمد از طریق رسوب سپرده‌ها بود، این بود که تبلیغات کنند برای کارت‌خوان و مردم را ترغیب کنند از خدمات کارت‌خوان‌های آن‌ها استفاده کنند که درنهایت پولشان رسوب کند در بانک‌ها و بتوانند آن را بزنند به زخم کار. یعنی ما با بنز رفته‌ایم مسافرکشی! از فناوری استفاده می‌کنیم برای بانکداری به سبک عصر قجر!
مدتی است که کارت‌خوان‌ها، این دروازه‌های ورود پول به بانک‌ها در آینده‌ای نه‌چندان دور، به دلیل طرح موضوع کارمزد آشوب‌کده‌ای شده است که ممکن است همین روزها چارچوبش ویران شود؛ پرداخت این روزها هم حال‌وروز خوشی ندارد. اگر کارت‌خوان‌ها تا دیروز ابزاری بود برای ورد پول به بانک‌ها، اکنون دورنمای چندان درخشانی ندارد. بنابراین بانک‌ها چاره کار را در چه دیده‌اند؟ هجوم دسته‌جمعی به موضوعی نه‌چندان قدیمی و البته فراموش‌شده به نام پس‌انداز قرض‌الحسنه و جایزه‌های خوش آب و رنگ برای آن.
به تبلیغات پر هجوم بانک‌ها نگاه کنید. پارسیان با هفت‌گنج، سرمایه با تمرکز بر دانش‌آموزان، تجارت، رفاه، آینده، تا حدودی سامان با وین‌کارت و اقتصاد نوین با طرح نوید تابستانه، و همین‌طور بزرگ‌ترین بانک جهان اسلام. تمرکز عجیب و یک‌باره بانک‌های کشور درزمینه قرض‌الحسنه را بگذاریم کنار این موضوع که رشد سپرده‌ها در فروردین امسال نسبت به سال قبل ۱۸.۹ درصد بوده و این کمترین سطح رشد در ۵ سال گذشته است.
آیا واقعاً بانک‌ها از بانکداری و پرداخت الکترونیکی ناامید شده‌اند و به روش‌های قدیمی دخیل بسته‌اند؟
رضا قربانی
منبع: هفته‌نامه عصر ارتباط