پایگاه خبری راه پرداخت دارای مجوز به شماره ۷۴۵۷۲ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و بخشی از «شبکه عصر تراکنش» است. راه پرداخت فعالیت خود را از دوم اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۰ شروع کرده و اکنون پرمخاطب‌ترین رسانه ایران در زمینه فناوری‌های مالی، بانکداری و پرداخت و استارت‌آپ‌های فین‌تک است.
پژوهشکده و پژوهشگاه از جمله عباراتی هستند که مانند خیلی عبارات ارزنده در دنیا، در کشور ما به حضیض فرستاده شده است. طبق معمول بد‌ترین نوع استفاده از این مفهوم را در جامعه جا انداختیم و آن‌ها را به بی‌استفاده‌ترین چیز‌ها تبدیل کردیم. همان طور که امروز از دانشگاه‌هایمان کمترین فایده برای رشد جامعه را می‌بریم، تحقیق و توسعه را نیز بی‌فایده کرده‌ایم. کم نیستند پژوهشگاه‌های مختلف در کشورمان که دلیل وجودی خود را فراموش کرده‌اند. چند پژوهشگاه مستقل را می‌شناسید که این همه فارغ التحصیل کار‌شناسی ارشد و دکترا به آن‌ها به عنوان آینده شغلی خود نگاه کنند؟
حوزه بانکی و پرداخت و به طور کل کسب و کار و اقتصاد نیز از این مطلب مستثنی نیستند. کافیست به کارنامه عملکرد پژوهشکده پولی و بانکی وابسته به بانک مرکزی نگاه کنید. آیا تمام ظرفیت تحقیقاتی و پژوهشی کشور ما در این حوزه همین است؟ شرکت‌های خصوصی که از متن و حاشیه خدمات مالی و پرداخت درآمدهای خوبی کسب می‌کنند اینجا وظیفه‌ای احساس نمی‌کنند. قطعاً این شرکت‌ها به علت ثبات مدیریتی بسیار راحت‌تر از سازمان‌های دولتی که مدیرانشان به علت نوسانات سیاسی بیش از یک سال نمی‌توانند برنامه‌ریزی کنند، در این زمینه امکان سرمایه‌گذاری دارند. کشور ما نیاز به مراکز تحقیقاتی در حوزه اقتصاد و کسب و کار دارد که با توجه به ارزش افزوده اقتصادی پژوهش عمل کنند و فقط یک بنگاه دانشی نباشند.
مراکز تحقیقاتی پل ارتباطی دانشگاه به عنوان یک مرکز ایجاد و گسترش دانش و صنعت به عنوان عوامل رشد اقتصادی هستند. اگر هزار سال دیگر هم شعار ارتباط دانشگاه و صنعت بدهیم، این دو حلقه به هم متصل نخواهند شد و اصولاً نباید هم بشوند. نباید دانشگاه‌ها را آلوده تفکرات کسب و کارانه کرد و نباید صنعت را مشغول تئوری های ناپخته علمی نگه داشت. این مراکز تحقیقاتی هستند که با ترکیبی از دانش دانشگاهی و کسب و کار ارزشمند می‌توانند گام اصلی جهت رشد اقتصادی با ثبات را به ارمغان بیاورند.
البته نباید فراموش کرد که رخوت رخنه کرده در بدنه دانشگاهی ما و پول نفت تزریق شده در صنایع مختلف به همراه نداشتن برنامه بلند مدت معنی دار و فرهنگ‌ساز، فعلاً چشمان مدیران تصمیم‌گیر ما را بسته است و هیچکدام جرات تصمیم‌گیری بلند‌مدت در این مورد را ندارند.
اقتصاد ما بیش از پیش دچار کم خونی شده است و بیش از نیاز به اهدا کنندگان خون به یک دارو نیاز دارد.
من ساعت را برای سال آینده کوک می‌کنم.
