پایگاه خبری راه پرداخت دارای مجوز به شماره ۷۴۵۷۲ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و بخشی از «شبکه عصر تراکنش» است. راه پرداخت فعالیت خود را از دوم اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۰ شروع کرده و اکنون پرمخاطب‌ترین رسانه ایران در زمینه فناوری‌های مالی، بانکداری و پرداخت و استارت‌آپ‌های فین‌تک است.
عصر تراکنش ۵۵ و ۵۶؛ رضا جمیلی، سردبیر هفته‌نامه کارنگ / 1400 در تقویم کسب‌وکاری و اقتصادی ایران، با هر مترومعیاری سنجیده و ارزیابی و قضاوت شود، سالی خنثی و کم‌جنب‌وجوش بود. سال انتظار برای تغییر. سال بلاتکلیفی مزمن به امید رسیدن خبرهای خوش. با ادبیات آنلاین‌ها و فعالان اینترنتی اگر بخواهم درباره این سال یک صفت مشخص را انتخاب کنم، باید بگویم ۱۴۰۰ برای کسب‌وکارها و اقتصاد در حالت پندینگ بود! ما در این سال بیش از همیشه در وضعیت عدم آگاهی از آینده به سر بردیم. از یک سو نه می‌دانستیم طرح‌ها و برنامه‌هایی که در حوزه اقتصاد نوآوری در نهادها و سازمان‌ها و مراجع مختلف حاکمیتی دنبال می‌شد، به چه سرانجامی می‌رسند و نه یقینی وجود داشت که تحولات منطقه‌ای و بین‌المللی که به‌شدت می‌توانند اقتصاد داخلی را تحت تأثیر قرار دهند، کی و چطور به نتیجه خواهند رسید. مهم‌تر اینکه بر ما روشن نشد نتایج احتمالی همه این «اقدامات در وضعیت پندینگ» چقدر می‌تواند زندگی کسب‌وکاری و اقتصادی ما را تغییر دهد!
از ترسی که طرح صیانت و سرعت و کیفیت اینترنت به دل‌ها انداخت تا وعده‌ها و ابلاغ‌ها و دستورالعمل‌هایی که مدام فرازوفرود داشتند و از مرحله بایدونباید پیش نرفتند تا توافق جهانی با ابرقدرت‌هایی که نه می‌دانستیم باید دلخوش به آن باشیم یا نگران از شدن یا نشدن‌اش، همه را در یک رخوت و سکون خسارت‌بار نگه داشت.
البته هستند کسانی که می‌گویند ۱۴۰۰ می‌توانست سال بدتری باشد حتی. اما آنها که در زمین کسب‌وکار ریشه دوانده‌اند و کارت‌هایشان را در آن خرج کرده‌اند، انتظار روزهای بهتری داشتند. روزهایی که آمدن‌شان را با خوش‌بینی باید حواله بدهیم به سال ۱۴۰۱.
ما باید امیدوار باشیم که زیرساخت‌های اقتصاد نوآوری در حوزه‌های مختلف از جمله در حوزه پرداخت و فین‌تک و دیگر فناوری‌های مرتبط با آن، رشد بیشتری را در سال آینده تجربه کنند، موانع این حوزه کم و کمتر شود و در یک منظومه کلان‌تر اقتصادی یعنی در حوزه بین‌الملل شاهد رخدادهایی باشیم که برای کسب‌وکارهای ایرانی فرصت‌های تازه‌ای به ارمغان بیاورد. اینها همه آرزو و امیدند البته و تجربه سال‌های گذشته نشان داده که در هر شکلی از برنامه‌ریزی کسب‌وکاری فعلاً نباید روی آنها حساب باز کنیم!
درست است که در همین ۱۴۰۰ نصف‌و‌نیمه و بلاتکلیف، باز بودند شرکت‌ها و نوآورانی که تلاش کردند در حوزه‌های مختلف اقتصاد نوآوری خدمات و محصولات تازه به بازار ارائه دهند و سطح تجربه شهروندان ایرانی از مواهب نوآوری را بهبود بخشند، اما وقتی در مقیاس اتفاقات و تحولات نوآوری در جهان به این تک‌بارقه‌های تحسین‌برانگیز نگاه می‌کنیم، متوجه می‌شویم که هنوز مسیرهای نرفته زیادی پیش روی ماست. امکان‌های بالقوه‌ای که با عینک کسب‌وکاری معنایشان فرصت و انگیزه برای کنشگری و تلاشگری است، اما وقتی آنها را همزمان با موانع پیش رو در یک جغرافیا بنگرید، شاید مفهوم فرصت‌بودن آنها کم‌رنگ و کم‌جان شود.
از این روست که شاید مهم‌ترین دعا و آرزوی کسب‌وکاری برای سال آینده می‌تواند همین روشن‌شدن بیشتر مسیرهای پیش رو برای فعالان این بخش از اقتصاد باشد. اینکه یقین‌های ما در برابر تردیدهایمان وزن بیشتری بگیرد و تنها کمی اطمینان بیابیم که وزن فرصت‌ها در برابر موانع و تردیدها بیشتر خواهد بود.
در برهم‌خوردن این موازنه و معادله هم بی‌شک بیش از کسب‌وکارها و صاحبان آنها، رگولاتورها و سیاست‌گذارهای اقتصادی و سیاسی هستند که نقش خواهند داشت. پس مانند همه سال‌های گذشته تا اطلاع ثانوی، کسب‌وکارها منتظرند ببینند صاحبان قدرت و امضا چه تصمیم‌هایی برای سپهر سیاسی-اقتصادی کشور می‌گیرند تا مسیرها و چشم‌اندازهای کسب‌وکاری خود را متناسب با آنها تطبیق دهند. البته این به معنای انفعال و تسلیم صددرصدی آنها در برابر آینده و سال ۱۴۰۱ نیست و باز هم می‌توان اندک امیدهایی داشت که آنها که توفان‌های زیادی به چشم دیده‌اند، از احتمال توفان‌هایی که ممکن است در راه باشند، خانه‌نشینی پیشه نخواهند کرد.