پایگاه خبری راه پرداخت دارای مجوز به شماره ۷۴۵۷۲ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و بخشی از «شبکه عصر تراکنش» است. راه پرداخت فعالیت خود را از دوم اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۰ شروع کرده و اکنون پرمخاطب‌ترین رسانه ایران در زمینه فناوری‌های مالی، بانکداری و پرداخت و استارت‌آپ‌های فین‌تک است.
آزمایشگاه بلاکچین ایران / اگر یک چیز از سال 2017 یاد گرفته باشیم این است که هیچ محدودیتی برای توکن‌ها وجود ندارد. با این وجود، تعداد زیاد توکن‌ها، اشتباهاتی را برای سرمایه‌گذاران جدید و تحلیل‌گران به وجود آورده است. بسیاری از آنها احتمالاً زمان زیادی را صرف درک و ارزش‌گذاری انتخاب‌ها و گزینه‌های خود کرده‌اند. اما چرا چنین است؟ در حالی‌که وال‌استریت یک قرن است که سایر انواع دارایی مانند سهام و اوراق بهادار را ارزش‌گذاری می‌کند و برای این کار نیز مدل‌های نسبتاً پیچیده‌ای دارد.
یکی از دلایل اصلی این است که رفتار توکن‌ها می‌تواند در بین پروژه‌های مختلف، بسیار متفاوت باشد. این کاملاً با رفتار بعضی از دارایی‌های معمول مانند سهام‌ها که دارای یک سری ویژگی‌های ارزش‌گذاری کاملاً تعریف شده هستند (سود سهام و افزایش قیمت، ناشی از انتظارات جریانات نقدی تولید شده توسط یک شرکت در آینده) متفاوت است. برخلاف این موضوع، ویژگی‌های ارزش‌گذاری دارایی‌های رمزنگاری‌شده به سختی قابل تشخیص است و این امر منجر به عدم ایجاد یک چارچوب ارزش‌گذاری استاندارد می‌شود.
به اشتراک‌گذاری ثروت
این خبر خوبی است که در حال حاضر شاهد آزمایشات بزرگ اقتصادی هستیم، حتی اگر اکثر آنها به شکست منجر شود. حتی تصمیمات جزئی در طراحی توکنِ صحیح می‌تواند منجر به تفاوت‌هایی در چگونگی توزیع ارزش‌های ایجاد شده توسط سیستم شود. در واقع یک روش طراحی عمومی برای توکن وجود ندارد و تنها آموزه‌های یادگرفته شده و بهترین نتایج بدست آمده به کار گرفته می‌شود.
این انعطاف‌پذیری یک شمشیر دولبه است. زمانی که از آن در طراحیِ مشخصه‌های ارزهای رمزنگاری‌شده اقتصادی برای پروتکل‌ها استفاده کنیم، قابلیت‌های بی‌نظیری دارد، اما امکان برهم خوردن اوضاع نیز به راحتی وجود دارد. این نوع جدید از دارایی برخلاف هرآنچه که ما تا به‌حال دیده‌ایم خواهد بود بنابراین برای رسیدن به نتایج درست نیاز به مجموعه‌ای از ابزارها و مدل‌های ذهنی منحصربه فرد داریم.
زمانی که به یک ذهنیت صحیح و بدون ابهام رسیدیم، ارزش دارایی‌های رمزنگاری‌شده باید تنظیم شود؛ اما تشخیص یا تعریف ارزش واقعی تخصیص داده شده به یک توکن بدیهی نیست. در اینجا، امکان ایجاد یک چارچوب یا پروتکل فوق‌العاده موفق توسط یک توکن وجود دارد. در این حالت به جای اینکه ارزش به دارندگان توکن تعلق گیرد، به استفاده‌کنندگان اختصاص می‌یابد.
یک مثال این‌چنینی «توکن سودمندی» یا «utility token» است. جایی که سعی داریم بفهمیم چنان‌چه شتاب پولی زیاد باشد، آیا پشتیانی از یک اقتصاد کلان تنها با یک مبنای پولی بسیار کوچک ممکن است؟ به این ترتیب، کارآفرینانی که در حال طراحی نسل بعدی پروتکل‌های رمزنگاری هستند باید به این دانش برسند که نقش توکن تنها در به وجود آوردن ارزش نیست بلکه در توزیع ارزش نیز هست.
یکی برای همه
با خبره‌ترشدن سرمایه‌گذاران و تلاش آنها برای فهمیدن پایه‌های اساسی تولید ارزش در سیستم، آنها به صورت طبیعی به سمت پروتکل‌هایی تمایل پیدا می‌کنند که ارزش معقولی را به صاحبان توکن تخصیص می‌دهند. موفقیت پروتکل یا شرکت سازنده پروتکل، لزوماً معیاری برای موفق بود توکن نیست.
سرمایه‌گذاران در انجام فعالیت‌های خود نیاز به درک طیف کاملی از مشخصه‌های توکن دارند، از سیاست‌های پولی توکن گرفته تا اینکه چطور توکن تعاملات بین کاربران را تسهیل می‌بخشد. وقتی پیچیدگی‌های فنی بسیاری از این پروژه‌ها را به این موارد اضافه کنید، متوجه می‌شوید که در این حوزه چقدر در مراحل اولیه هستیم.
در نهایت، تعیین صحیح نقش توکن رمزنگاری‌شده در پروتکل ضروری است، اما کافی نیست.
توکن باید کارهای مختلفی انجام دهد و همه آنها را نیز به درستی انجام دهد. باید انگیزه انجام رفتار اقتصادی صحیح را وسیله شرکت‌کنندگان ایجاد کند، حالت‌های تعامل صحیح را در بین سهامداران شامل کاربران، سرمایه‌گذاران و تیم توسع‌دهنده، فراهم سازد و بدون اینکه جلوی انگیزه‌های سهامداران را بگیرد قادر به ایجاد اثرات ارتباطاتی و رشد سیستم شود.
برای داشتن این ویژگی‌ها باید مطمئن بود که ارزش در درون چارچوب ایجاد می‌شود و در بین سهامداران مختلف به صورتی عادلانه توزیع می‌شود تا سیستم برای مدتی طولانی پایدار باقی بماند.