پایگاه خبری راه پرداخت دارای مجوز به شماره ۷۴۵۷۲ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و بخشی از «شبکه عصر تراکنش» است. راه پرداخت فعالیت خود را از دوم اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۰ شروع کرده و اکنون پرمخاطب‌ترین رسانه ایران در زمینه فناوری‌های مالی، بانکداری و پرداخت و استارت‌آپ‌های فین‌تک است.
از اسکناس تا استیبل‌کوین؛ آینده پول در بلاکچین
میلیون‌ها نفر با استفاده از استیبل‌کوین‌ها تریلیون‌ها دلار تراکنش انجام داده‌اند، اما تعریف این دسته و در نتیجه درک مردم از آن همچنان مبهم است
استیبل‌کوین‌ها ابزارهایی برای ذخیره ارزش و وسیله‌ای برای مبادله هستند که معمولاً (اما نه همیشه) به دلار وابسته‌اند. آن‌ها را می‌توان در دو محور توصیف کرد: از کم تضمین تا بیش تضمین و از متمرکز تا غیرمتمرکز. این دسته‌بندی به‌ویژه برای کمک به درک رابطه ساختار فنی با ریسک و رفع سوءتفاهم‌ها درباره استیبل‌کوین‌ها مفید است.
برای درک تنوع و محدودیت‌های فضای طراحی استیبل‌کوین‌ها، یکی از دیدگاه‌های مفید، تاریخچه بانکداری است: چه چیزی موفق بود، چه چیزی نبود و چرا. مانند بسیاری از محصولات در حوزه رمزارزها، استیبل‌کوین‌ها احتمالاً تاریخچه بانکداری را با سرعت بازسازی می‌کنند؛ از یادداشت‌های بانکی ساده شروع می‌کنند و سپس با وام‌دهی‌های پیچیده‌تر، عرضه پول را گسترش می‌دهند.
ابتدا تاریخچه اخیر استیبل‌کوین‌ها را بررسی می‌کنم، سپس مروری بر تاریخچه بانکداری ارائه می‌دهم تا بتوانم مقایسه‌های مفیدی بین استیبل‌کوین‌ها و ساختار بانکی انجام دهم. استیبل‌کوین‌ها تجربه‌های آشنایی مانند سپرده‌های بانکی و اسکناس‌ها (ذخیره ارزش مطمئن، وسیله مبادله، وام‌دهی) را ارائه می‌دهند، اما به شکلی تفکیک‌شده و «قابل نگهداری توسط خود کاربر». در این مسیر، سه نوع توکن را ارزیابی می‌کنم: استیبل‌کوین‌های وابسته به فیات، استیبل‌کوین‌های وابسته به دارایی و دلارهای مصنوعی وابسته به استراتژی.
تاریخچه استیبل‌کوین‌ها
سال‌های پس از راه‌اندازی USDC (پراستفاده‌ترین استیبل‌کوین مستقر در آمریکا) در سال ۲۰۱۸، شواهد کافی برای نشان‌دادن موفقیت‌ها و ناکامی‌ها فراهم کرده است. حالا وقت آن است که این حوزه را به‌وضوح ترسیم کنیم. کاربران اولیه از استیبل‌کوین‌های وابسته به فیات برای انتقال و پس‌انداز پول استفاده می‌کنند. پروتکل‌های وام‌دهی غیرمتمرکز بیش تضمین، استیبل‌کوین‌هایی تولید می‌کنند که مفید و قابل اعتمادند، اما تقاضا برای آن‌ها ثابت مانده است. مصرف‌کنندگان تا به امروز به‌شدت استیبل‌کوین‌های مبتنی بر دلار را به دیگر واحدهای پولی (فیات یا جدید) ترجیح داده‌اند.
برخی دسته‌های استیبل‌کوین‌ها کاملاً شکست‌خورده‌اند. استیبل‌کوین‌های غیرمتمرکز کم تضمین از نظر سرمایه کارآمدتر از استیبل‌کوین‌های وابسته به فیات یا بیش تضمین هستند، اما نمونه‌های برجسته آن‌ها به فاجعه منجر شده‌اند. دسته‌های دیگر هنوز به طور کامل شکل نگرفته‌اند: استیبل‌کوین‌های سودده بصری جذاب‌اند اما با موانع تجربه کاربری و نظارتی روبه‌رو هستند.
توکن‌های دیگر مبتنی بر دلار نیز پدید آمده‌اند که از موفقیت استیبل‌کوین‌ها بهره برده‌اند. دلارهای مصنوعی وابسته به استراتژی (که در ادامه توضیح داده می‌شوند) دسته محصولی جدیدی هستند که هنوز به‌درستی تعریف نشده‌اند. این‌ها شبیه استیبل‌کوین‌ها هستند، اما استانداردهای مهم ایمنی و بلوغ را ندارند و با سودهای پرریسک‌تر به‌عنوان سرمایه‌گذاری توسط علاقه‌مندان به دیفای پذیرفته شده‌اند.
همچنین شاهد پذیرش سریع استیبل‌کوین‌های وابسته به فیات بوده‌ایم که به دلیل سادگی و ایمنی درک شده جذاب‌اند؛ در مقابل، استیبل‌کوین‌های وابسته به دارایی که به طور سنتی بزرگ‌ترین سهم سرمایه‌گذاری‌های سپرده را دارند، پذیرش کندتری داشته‌اند. تحلیل استیبل‌کوین‌ها از منظر ساختار بانکی سنتی به توضیح این روندها کمک می‌کند.
سپرده‌های بانکی و پول آمریکایی
برای درک چگونگی تقلید استیبل‌کوین‌های امروزی از ساختار بانکی، شناخت تاریخچه بانکداری در آمریکا مفید است. پیش از قانون فدرال رزرو (۱۹۱۳) و به‌ویژه پیش از قوانین بانکی ملی (۱۸۶۳–۱۸۶۴)، انواع مختلف دلار ارزش یکسانی نداشتند. (برای علاقه‌مندان، آمریکا پیش از ارز ملی سه دوره بانکداری مرکزی داشت: بانک اول ۱۷۹۱–۱۸۱۱، بانک دوم ۱۸۱۶–۱۸۳۶، دوره بانکداری آزاد ۱۸۳۷–۱۸۶۳، و دوره بانکداری ملی ۱۸۶۳–۱۹۱۳.)
پیش از تأسیس شرکت بیمه سپرده فدرال (FDIC) در سال ۱۹۳۳، سپرده‌ها باید به طور خاص در برابر ریسک‌های بانکی تضمین می‌شدند. اسکناس‌های بانکی (نقدینگی)، سپرده‌ها و چک‌ها بسته به سه عامل ارزش واقعی متفاوتی داشتند: صادرکننده، سهولت بازخرید و اعتبار درک شده صادرکننده.
چرا؟ به دلیل تنشی که بانک‌ها با آن مواجه بودند (و هنوز هستند): کسب درآمد در برابر ایمن نگه‌داشتن سپرده‌ها.
برای کسب درآمد، بانک‌ها باید سپرده‌ها را سرمایه‌گذاری کنند و ریسک بپذیرند، اما برای ایمن نگه‌داشتن سپرده‌ها باید ریسک را مدیریت کنند و نقدینگی در دسترس داشته باشند. پیش از اواسط تا اواخر قرن نوزدهم، مردم انواع مختلف پول را با سطوح مختلف ریسک قضاوت می‌کردند و بنابراین ارزش واقعی متفاوتی داشتند. پس از قانون فدرال رزرو در سال ۱۹۱۳، یک دلار عمدتاً به یک دلار تبدیل شد.
امروزه بانک‌ها از سپرده‌های دلاری برای خرید اوراق خزانه و سهام، اعطای وام و مشارکت در استراتژی‌های ساده مانند بازارسازی یا پوشش ریسک استفاده می‌کنند، همان‌طور که قانون ولکر (معرفی‌شده در ۲۰۰۸ برای کاهش ریسک ورشکستگی با کاهش سفته‌بازی در بانک‌های خرده‌فروشی) اجازه می‌دهد. وام‌دهی بخش مهمی از بانکداری است و راهی است که بانک‌ها عرضه پول و کارایی سرمایه را در اقتصاد افزایش می‌دهند.
مشتریان بانکداری خرده‌فروشی ممکن است فکر کنند تمام پولشان در حساب‌های سپرده‌شان قرار دارد، اما این‌طور نیست. بااین‌حال، به دلیل نظارت فدرال، حمایت از مصرف‌کننده، پذیرش گسترده و بهبود مدیریت ریسک، مصرف‌کنندگان می‌توانند سپرده‌ها را به‌عنوان موجودی یکپارچه‌ای تقریباً بدون ریسک در نظر بگیرند. بانک‌ها در پس‌زمینه تعادل بین کسب درآمد و مدیریت ریسک را برقرار می‌کنند، درحالی‌که کاربران عمدتاً از جزئیات کار بانک‌ها با سپرده‌هایشان بی‌اطلاع‌اند، اما تا حد زیادی از ایمنی سپرده‌ها حتی در زمان بی‌ثباتی مطمئن‌اند.
استیبل‌کوین‌ها تجربه‌های آشنایی مانند سپرده‌های بانکی و اسکناس‌ها—ذخیره ارزش مطمئن، وسیله مبادله، وام‌دهی—را ارائه می‌دهند، اما به شکلی تفکیک‌شده و «قابل نگهداری توسط خود کاربر». استیبل‌کوین‌ها از پیشینیان فیات خود پیروی خواهند کرد. پذیرش آن‌ها با اسکناس‌های ساده شروع می‌شود، اما با بلوغ پروتکل‌های وام‌دهی غیرمتمرکز، استیبل‌کوین‌های وابسته به دارایی محبوب‌تر خواهند شد.
استیبل‌کوین‌ها از منظر سپرده‌های بانکی
با این پیش‌زمینه، می‌توانیم سه نوع استیبل‌کوین—وابسته به فیات، وابسته به دارایی و دلارهای مصنوعی وابسته به استراتژی—را از منظر بانکداری خرده‌فروشی ارزیابی کنیم.
استیبل‌کوین‌های وابسته به فیات
استیبل‌کوین‌های وابسته به فیات شبیه اسکناس‌های بانکی آمریکا در دوره بانکداری ملی (۱۸۶۵–۱۹۱۳) هستند. در آن دوره، اسکناس‌ها ابزارهایی حامل بودند که توسط بانک‌ها صادر می‌شدند؛ مقررات فدرال ایجاب می‌کرد که مشتریان بتوانند آن‌ها را با اسکناس‌های سبز (مثل اوراق خزانه ویژه آمریکا) یا دیگر پول‌های قانونی («طلا یا نقره») بازخرید کنند؛ بنابراین، ارزش اسکناس‌ها بسته به شهرت صادرکننده، نزدیکی و اعتبار درک شده متفاوت بود، اما اکثر مردم به اسکناس‌ها اعتماد داشتند.
استیبل‌کوین‌های وابسته به فیات بر همان اصل عمل می‌کنند. آن‌ها توکن‌هایی هستند که کاربران می‌توانند مستقیماً با یک ارز فیات شناخته‌شده و مورد اعتماد بازخرید کنند. درحالی‌که اسکناس‌ها ابزارهایی حامل بودند که هر کسی می‌توانست بازخرید کند، ممکن بود دارنده به بانک صادرکننده نزدیک نباشد.
باگذشت زمان، مردم پذیرفتند که می‌توانند کسی را پیدا کنند که اسکناسشان را با اسکناس سبز یا طلا و نقره معاوضه کند. به همین ترتیب، کاربران استیبل‌کوین‌های وابسته به فیات اطمینان یافته‌اند که می‌توانند از یونی‌سواپ، کوین‌بیس یا دیگر صرافی‌ها برای یافتن کسی که استیبل‌کوین‌های باکیفیت وابسته به فیات را به ارزش یک دلار ارزیابی کند، استفاده کنند.
امروزه ترکیبی از فشار نظارتی و ترجیح کاربران، افراد بیشتری را به سمت استیبل‌کوین‌های وابسته به فیات سوق داده است که بیش از ۹۴ درصد کل عرضه استیبل‌کوین‌ها را تشکیل می‌دهند. دو شرکت، سیرکل و تتر، بر صدور استیبل‌کوین‌های وابسته به فیات تسلط دارند و در مجموع بیش از ۱۵۰ میلیارد دلار استیبل‌کوین مبتنی بر دلار صادر کرده‌اند.
اما چرا کاربران باید به صادرکنندگان استیبل‌کوین‌های وابسته به فیات اعتماد کنند؟ این استیبل‌کوین‌ها به‌صورت متمرکز صادر می‌شوند و تصور «هجوم بانکی» برای بازخرید استیبل‌کوین‌ها آسان است. برای مقابله با این ریسک‌ها، استیبل‌کوین‌های وابسته به فیات از حسابرسی توسط شرکت‌های حسابداری معتبر بهره می‌برند. برای مثال، سیرکل به طور منظم توسط دلویت حسابرسی می‌شود. این حسابرسی‌ها برای اطمینان از این طراحی شده‌اند که صادرکنندگان استیبل‌کوین ذخایر کافی ارز فیات یا اوراق خزانه کوتاه‌مدت برای پوشش بازخریدهای کوتاه‌مدت دارند و کل وثیقه فیات آن‌ها برای پشتیبانی یک‌به‌یک از هر استیبل‌کوین کافی است.
اثبات قابل‌تأیید ذخایر و صدور غیرمتمرکز استیبل‌کوین‌های فیات یا اثبات قابل‌تأیید ذخایر ممکن است، اما هنوز اجرا نشده‌اند. اثبات قابل‌تأیید ذخایر می‌تواند حسابرسی‌پذیری را بهبود دهد و امروز از طریق فناوری‌هایی مانند zkTLS (امنیت لایه انتقال با دانش صفر، معروف به اثبات‌های وب) امکان‌پذیر است، هرچند همچنان به یک نهاد متمرکز مورد اعتماد وابسته است. صدور غیرمتمرکز استیبل‌کوین‌های وابسته به فیات ممکن است امکان‌پذیر باشد، اما موانع نظارتی قابل‌توجهی وجود دارد. برای مثال، برای صدور استیبل‌کوین‌های غیرمتمرکز وابسته به فیات، صادرکنندگان باید اوراق خزانه آمریکا را به‌صورت آن‌چین با پروفایل ریسک مشابه اوراق سنتی نگه دارند. این امروز ممکن نیست، اما اعتماد کاربران به استیبل‌کوین‌های وابسته به فیات را آسان‌تر می‌کرد.
استیبل‌کوین‌های وابسته به دارایی
استیبل‌کوین‌های وابسته به دارایی محصول وام‌های آن‌چین هستند. آن‌ها شبیه به چگونگی خلق پول جدید توسط بانک‌ها از طریق وام‌دهی عمل می‌کنند. پروتکل‌های وام‌دهی غیرمتمرکز بیش تضمین مانند پروتکل اسکای (که قبلاً میکر دائو نام داشت) استیبل‌کوین‌های جدیدی صادر می‌کنند که توسط وثیقه‌های آن‌چین با نقدشوندگی بالا پشتیبانی می‌شوند.
برای درک این موضوع، حساب‌جاری را در نظر بگیرید. پول در حساب‌جاری شما بخشی از سیستمی پیچیده از وام‌دهی، مقررات و مدیریت ریسک است که پول جدید خلق می‌کند. در واقع، بخش عمده پول در گردش، به‌اصطلاح عرضه پول M2، توسط بانک‌ها از طریق وام‌دهی ایجاد می‌شود. درحالی‌که بانک‌ها از وام‌های رهنی، خودرو، تجاری، تأمین مالی موجودی و غیره برای خلق پول استفاده می‌کنند، پروتکل‌های وام‌دهی از توکن‌های آن‌چین به‌عنوان وثیقه وام استفاده می‌کنند و بدین ترتیب استیبل‌کوین‌های وابسته به دارایی را خلق می‌کنند.
سیستمی که به وام‌ها امکان خلق پول جدید را می‌دهد، بانکداری ذخیره کسری نام دارد که به‌طورجدی با قانون بانکداری فدرال رزرو در سال ۱۹۱۳ آغاز شد. بانکداری ذخیره کسری از آن زمان به طور قابل‌توجهی بالغ شده است، با به‌روزرسانی‌های عمده در سال ۱۹۳۳ (با تأسیس FDIC)، در سال ۱۹۷۱ (وقتی نیکسون استاندارد طلا را پایان داد)، و در سال ۲۰۲۰ (وقتی نسبت‌های الزامات ذخیره به صفر کاهش یافت).
با هر تغییر، مصرف‌کنندگان و تنظیم‌کنندگان به سیستم‌هایی که از طریق وام‌دهی پول جدید خلق می‌کنند، اطمینان بیشتری پیدا کردند. در طول بیش از ۱۱۰ سال، وام‌دهی بخش بزرگ‌تر و اکنون اکثریت عرضه پول آمریکا را ایجاد کرده است.
دلیل خوبی وجود دارد که مصرف‌کنندگان هر بار که از یک دلار استفاده می‌کنند، به این وام‌دهی‌ها فکر نمی‌کنند. اول، پول ذخیره‌شده در سپرده‌های بانکی توسط بیمه سپرده فدرال محافظت می‌شود. دوم، باوجود بحران‌های عمده مانند ۱۹۲۹ و ۲۰۰۸، بانک‌ها و تنظیم‌کنندگان به طور پیوسته رویه‌ها و فرایندهای خود را برای کاهش ریسک بهبود داده‌اند.
نهادهای مالی سنتی از سه روش برای صدور ایمن وام استفاده کرده‌اند:
در برابر دارایی با بازارهای نقد و رویه‌های تصفیه سریع (وام‌های حاشیه‌ای)
با استفاده از تحلیل آماری گسترده روی مجموعه‌ای از وام‌ها (وام‌های رهنی)
با ارزیابی دقیق و سفارشی (وام‌های تجاری)
پروتکل‌های وام‌دهی غیرمتمرکز هنوز بخش کوچکی از عرضه استیبل‌کوین‌ها را تشکیل می‌دهند، زیرا در آغاز این مسیر هستند.
برجسته‌ترین پروتکل‌های وام‌دهی غیرمتمرکز بیش تضمین شفاف، آزمایش‌شده و محافظه‌کارانه هستند. برای مثال، اسکای، برجسته‌ترین پروتکل وام‌دهی وثیقه‌ای، استیبل‌کوین‌های وابسته به دارایی را در برابر دارایی‌هایی صادر می‌کند که: آن‌چین، خارجی، با نوسان کم و بسیار نقدشونده (به‌راحتی قابل‌فروش) هستند. اسکای همچنین قوانین سخت‌گیرانه‌ای درباره نسبت‌های وثیقه‌گذاری و همچنین پروتکل‌های حاکمیتی و حراج مؤثر دارد. این ویژگی‌ها تضمین می‌کنند که حتی با تغییر شرایط، وثیقه به‌صورت ایمن فروخته شود و ارزش بازخرید استیبل‌کوین وابسته به دارایی حفظ شود.
کاربران می‌توانند پروتکل‌های وام‌دهی وثیقه‌ای را بر اساس چهار معیار ارزیابی کنند:
- شفافیت حاکمیت
- نسبت، کیفیت و نوسان دارایی‌های پشتیبان استیبل‌کوین
- امنیت قراردادهای هوشمند
- توانایی حفظ نسبت وثیقه‌گذاری وام در زمان واقعی
مانند مثال پول در حساب‌جاری، استیبل‌کوین‌های وابسته به دارایی پول جدیدی هستند که از طریق وام‌های وابسته به دارایی خلق شده‌اند، اما با رویه‌های وام‌دهی بسیار شفاف‌تر، قابل حسابرسی و قابل‌فهم‌تر. کاربران می‌توانند وثیقه زیربنایی استیبل‌کوین‌های وابسته به دارایی را حسابرسی کنند، اما فقط می‌توانند به تصمیم‌های سرمایه‌گذاری مدیران بانک درباره سپرده‌هایشان اعتماد کنند.
علاوه بر این، غیرمتمرکز بودن و شفافیتی که بلاکچین‌ها فراهم می‌کنند، می‌تواند ریسک‌هایی را که قوانین اوراق بهادار برای رفع آن‌ها طراحی شده‌اند، کاهش دهد. این برای استیبل‌کوین‌ها مهم است، زیرا به این معناست که استیبل‌کوین‌های وابسته به دارایی کاملاً غیرمتمرکز ممکن است خارج از محدوده قوانین اوراق بهادار باشند تحلیلی که ممکن است محدود به استیبل‌کوین‌های وابسته به دارایی باشد که منحصراً به وثیقه‌های دیجیتالی بومی (برخلاف دارایی‌های دنیای واقعی) وابسته‌اند. این به این دلیل است که چنین وثیقه‌هایی می‌توانند با پروتکل‌های خودکار محافظت شوند، برخلاف واسطه‌های متمرکز.
با حرکت بیشتر اقتصاد به سمت آن‌چین، دو چیز انتظار می‌رود: اول، دارایی‌های بیشتری به‌عنوان وثیقه در پروتکل‌های وام‌دهی استفاده شوند؛ و دوم، استیبل‌کوین‌های وابسته به دارایی بخش بزرگ‌تری از پول آن‌چین را تشکیل دهند. انواع دیگر وام‌ها نیز احتمالاً در نهایت به‌صورت ایمن آن‌چین صادر خواهند شد تا عرضه پول آن‌چین را بیشتر گسترش دهند. بااین‌حال، فقط به این دلیل که کاربران می‌توانند استیبل‌کوین‌های وابسته به دارایی را ارزیابی کنند، به این معنا نیست که هر کاربری بخواهد این مسئولیت را بپذیرد.
همان‌طور که رشد وام‌دهی بانکی سنتی، کاهش الزامات ذخیره توسط تنظیم‌کنندگان و بلوغ رویه‌های وام‌دهی زمان برده است، بلوغ پروتکل‌های وام‌دهی آن‌چین نیز زمان خواهد برد؛ بنابراین مدتی طول می‌کشد تا افراد بیشتری بتوانند به‌راحتی با استیبل‌کوین‌های وابسته به دارایی مانند استیبل‌کوین‌های وابسته به فیات معامله کنند.
دلارهای مصنوعی وابسته به استراتژی
اخیراً برخی پروژه‌ها توکن‌های مبتنی بر یک دلار ارائه داده‌اند که ترکیبی از وثیقه و یک استراتژی سرمایه‌گذاری را نشان می‌دهند. این توکن‌ها اغلب با استیبل‌کوین‌ها گروه‌بندی می‌شوند، اما دلارهای مصنوعی وابسته به استراتژی نباید استیبل‌کوین تلقی شوند. دلیل آن اینجاست.
دلارهای مصنوعی وابسته به استراتژی (SBSDها) کاربران را مستقیماً در معرض ریسک معاملات فعال قرار می‌دهند. آن‌ها معمولاً توکن‌های متمرکز و کم تضمین هستند که با مشتقات مالی لایه‌بندی شده‌اند. به طور دقیق‌تر، SBSDها سهام دلاری در یک صندوق سرمایه‌گذاری باز هستند—ساختاری که حسابرسی آن دشوار است و می‌تواند کاربران را در معرض ریسک صرافی‌های متمرکز و نوسان قیمت دارایی‌ها قرار دهد، مثلاً در صورت حرکات قابل‌توجه بازار یا احساسات نزولی مداوم.
این ویژگی‌ها SBSDها را به انتخابی نامناسب برای ذخیره ارزش مطمئن یا وسیله مبادله تبدیل می‌کند که هدف اصلی استیبل‌کوین‌هاست. درحالی‌که SBSDها می‌توانند به روش‌های مختلفی با سطوح مختلف ریسک و ثبات ساخته شوند، همه آن‌ها محصولی مالی مبتنی بر دلار ارائه می‌دهند که ممکن است افراد در سبد سرمایه‌گذاری خود بخواهند.
SBSDها می‌توانند بر اساس استراتژی‌های مختلفی ساخته شوند—برای مثال، تجارت پایه یا مشارکت در پروتکل‌های تولید سود مانند پروتکل‌های با پیوند که به ایمن‌سازی خدمات معتبر فعال (AVSها) کمک می‌کنند. این پروژه‌ها ریسک و پاداش را مدیریت می‌کنند و معمولاً به کاربران اجازه می‌دهند سود را علاوه بر موقعیت نقدی به دست آورند. با مدیریت ریسک همراه با درآمدها، از جمله ارزیابی AVSها برای ریسک کاهش، جستجوی فرصت‌های سود بالاتر، یا نظارت بر تجارت پایه برای وارونگی، پروژه‌ها می‌توانند یک SBSD سودده تولید کنند.
کاربران باید پیش از استفاده از هر SBSD (مانند هر ابزار جدید) ریسک‌ها و مکانیزم‌های آن را عمیقاً درک کنند. کاربران دیفای همچنین باید پیامدهای استفاده از SBSDها در استراتژی‌های دیفای را در نظر بگیرند، زیرا پیامدهای زنجیره‌ای قابل‌توجهی از یک جدایی قیمتی وجود دارد. وقتی یک دارایی از ارزش مرجع خود جدا می‌شود یا به طور ناگهانی ارزش خود را نسبت به دارایی ردیابی شده از دست می‌دهد، مشتقاتی که به ثبات قیمت و سود ثابت وابسته‌اند، می‌توانند به‌سرعت بی‌ثبات شوند. اما ارزیابی ریسک هر استراتژی خاص می‌تواند دشوار یا غیرممکن باشد وقتی استراتژی شامل اجزای متمرکز، کد بسته یا غیر قابل حسابرسی باشد. برای ارزیابی ریسک، باید بدانید چه چیزی را ارزیابی می‌کنید.
درحالی‌که بانک‌ها با سپرده‌های بانکی استراتژی‌های ساده‌ای اجرا می‌کنند، این استراتژی‌ها به‌صورت فعال مدیریت می‌شوند و بخش ناچیزی از تخصیص کلی سرمایه را تشکیل می‌دهند. استفاده از این استراتژی‌ها برای پشتیبانی از استیبل‌کوین‌ها دشوار است، زیرا باید به‌صورت فعال مدیریت شوند که این استراتژی‌ها را به‌سختی می‌توان به طور قابل‌اعتماد غیرمتمرکز یا حسابرسی کرد. SBSDها کاربران را در معرض ریسک متمرکزتری قرار می‌دهند تا آنچه بانک‌ها در سپرده‌ها اجازه می‌دهند. کاربران حق دارند اگر سپرده‌هایشان در چنین ابزاری نگهداری شود، محتاط باشند.
در واقع، کاربران نسبت به SBSDها محتاط بوده‌اند. باوجود محبوبیت آن‌ها در میان کاربران ریسک‌پذیر، تعداد کمی از کاربران با آن‌ها معامله می‌کنند. علاوه بر این، کمیسیون بورس و اوراق بهادار آمریکا (SEC) علیه صادرکنندگان «استیبل‌کوین‌هایی» که مانند سهام در صندوق‌های سرمایه‌گذاری عمل می‌کردند، اقدامات اجرایی انجام داده است.
استیبل‌کوین‌ها از راه رسیده‌اند. بیش از ۱۶۰ میلیارد دلار استیبل‌کوین در تراکنش‌های سراسر جهان استفاده می‌شود. آن‌ها در دودسته اصلی جا افتاده‌اند: استیبل‌کوین‌های وابسته به فیات و وابسته به دارایی. دیگر توکن‌های مبتنی بر دلار، مانند دلارهای مصنوعی وابسته به استراتژی، در ذهن‌ها جا باز کرده‌اند، اما تعریف استیبل‌کوین به‌عنوان ابزار مناسب برای تراکنش یا ذخیره ارزش را ندارند.
تاریخچه بانکداری معیار خوبی برای درک این دسته است—استیبل‌کوین‌ها ابتدا باید حول یک اسکناس واضح، قابل‌فهم و به‌راحتی قابل‌بازخرید متمرکز شوند، مشابه نحوه جلب‌اعتماد اسکناس‌های فدرال رزرو در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم. باگذشت زمان، باید انتظار داشت که استیبل‌کوین‌های وابسته به دارایی که توسط وام‌دهندگان غیرمتمرکز بیش تضمین صادر می‌شوند، حجم بیشتری پیدا کنند، همان‌طور که عرضه پول M2 از طریق وام‌دهی بانک‌ها روی سپرده‌ها افزایش‌یافته است و در نهایت، باید انتظار داشت که دیفای به رشد خود ادامه دهد، هم با ایجاد SBSDهای بیشتر برای سرمایه‌گذاران و هم با افزایش کیفیت و کمیت استیبل‌کوین‌های وابسته به دارایی.
اما این تحلیل ما را فقط تا حدی پیش می‌برد. استیبل‌کوین‌ها در حال حاضر ارزان‌ترین راه برای ارسال یک دلار هستند، به این معنا که فرصت‌های واقعی برای استیبل‌کوین‌ها وجود دارد تا ساختار بازار در صنعت پرداخت‌ها را بازنشانی کنند، فرصت‌هایی برای شرکت‌های موجود و مهم‌تر از آن، برای استارتاپ‌ها تا روی پلتفرمی جدید از پرداخت‌های بدون اصطکاک و بدون هزینه بسازند.
درباره نویسنده
سام یکی از شرکای تیم سرمایه‌گذاری در a16z crypto است. قبل از پیوستن به a16z، او مهندس نرم‌افزار در مایکروسافت بود و در تیم بنیان‌گذار Fluid Framework و Microsoft Loop کار می‌کرد.
سام همچنین در مدرسه مدیریت MIT Sloan تحصیل کرد، جایی که رئیس کلوب بلاکچین Sloan بود، اولین اجلاس هوش مصنوعی Sloan را برگزار کرد و جایزه Patrick J. McGovern از MIT را برای ایجاد یک جامعه کارآفرینی دریافت کرد. سام در اوقات فراغت عاشق کار با نرم‌افزارهای متن‌باز، آشپزی و بازی بسکتبال است.
منبع
a16zcrypto
