پایگاه خبری راه پرداخت دارای مجوز به شماره ۷۴۵۷۲ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و بخشی از «شبکه عصر تراکنش» است. راه پرداخت فعالیت خود را از دوم اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۰ شروع کرده و اکنون پرمخاطب‌ترین رسانه ایران در زمینه فناوری‌های مالی، بانکداری و پرداخت و استارت‌آپ‌های فین‌تک است.
مهرک محمودی
mehrak@ictnews. ir
بیش از ۱۰ سال از اولین صحبت‌ها در خصوص نیاز بانک‌های کشور به سامانه متمرکز بانکی یا کربنکینگ می‌گذرد؛ در آن زمان یک عده از بانک‌ها سراغ کربنکینگ‌های خارجی رفتند و با انتخاب آن به عنوان سامانه خود سعی در پیاده‌سازی آن در زیرمجموعه خود کردند، دسته دیگری از بانک‌ها سعی کردند از فناوری داخلی استفاده کنند و خواستند کربنکینگ خود را بنویسند و پیاده کنند. اما با گذشت این دوره زمانی و به دست آوردن تجربه‌های مختلف و در شرایطی که تمامی مدیران بانکی مدعی پیاده‌سازی کربنکینگ در زیرمجموعه خود هستند، هنوز مدیران ارشد کشور معتقدند سامانه متمرکز بانکی در بانک‌های کشور پیاده نشده است!
دلیل آن چیست؟
مگر غیر از این است که چند سالی است بانک‌ها به سمت بانکداری الکترونیکی حرکت کرده‌اند و هر کدام از آن‌ها تبلیغ سیستم‌های الکترونیکی خود را می‌کنند. مگر غیر از این است که وابستگی بانک‌ها به شعبه از بین رفته است و از تمام سرویس‌های بانک‌ها در هر یک از شعب آن‌ها می‌توان استفاده کرد؟ در چنین شرایطی چگونه می‌توان گفت هنوز کربنکینگ در نظام بانکی ایران پیاده نشده است؟
تنها جوابی که برای این سوال به ذهن خطور می‌کند، هماهنگ نبودن سیستم‌های به‌کار گرفته‌شده در بانک‌های مختلف است. در اصل طی این دوره زمانی بانک‌ها هر کدام با توجه به سلیقه یا توانایی‌هایشان یک سیستم را انتخاب کرده‌اند و در زیرمجموعه خود پیاده کرده‌اند اما درست زمانی که نیاز به اتصال این سیستم‌ها به یکدیگر می‌رسد و درست در زمان بهره‌برداری از این سیستم‌ها، به این نتیجه می‌رسیم که یا هیچ‌کدام از این سیستم‌ها کامل نیستند و یا با یکدیگر هماهنگ نیستند و باید به فکر هماهنگ کردن آن‌ها با یکدیگر بیافتیم.
این موضوع درست شبیه مشکلی است که در ابتدای اتصال سیستم‌های بانکی به یکدیگر مطرح شده بود؛ دهه ۷۰ هر کدام از بانک‌ها به فراخور نیاز خود سیستم‌های الکترونیکی جزیره‌ای در زیر مجموعه خود پیاده کرده بودند اما در ابتدای دهه ۸۰ که قرار بود این سیستم‌ها به یکدیگر متصل شوند بانک‌ها با مشکلات مختلفی مواجه شدند و در نهایت بانک مرکزی با مداخله و تدوین استانداردهای خاص بانکداری الکترونیکی سعی کرد سیستم‌های الکترونیکی بانک‌ها را با یکدیگر هماهنگ کند.
در چنین شرایطی نیز به نظر می‌رسد تنها راهکار مشخص کردن استانداردهای خاص کربنکینگ مورد نیاز بانکداری ایرانی است چرا که در چنین شرایطی مشخص می‌شود سامانه کدام بانک به این استاندارد‌ها نزدیک‌تر است و کدام بانک باید سعی کند سیستم خود را با استاندارد‌ها تطبیق دهد. در چنین شرایطی می‌توان امیدوار بود که بانک‌های کشور تا پیش از اتمام برنامه پنجم توسعه سامانه متمرکز بانکی را در زیرمجموعه‌های خود پیاده کرده باشند.