پایگاه خبری راه پرداخت دارای مجوز به شماره ۷۴۵۷۲ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و بخشی از «شبکه عصر تراکنش» است. راه پرداخت فعالیت خود را از دوم اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۰ شروع کرده و اکنون پرمخاطب‌ترین رسانه ایران در زمینه فناوری‌های مالی، بانکداری و پرداخت و استارت‌آپ‌های فین‌تک است.
چرا فعالیت صنفی مهم است و چرا باید آن را جدی بگیریم؟ در سال‌های اخیر در زمینه رشد و جا افتادن نسل جدید کسب‌وکارها و مدل‌های کسب‌وکار نوآورانه تلاش کردم. در این مدت بیشتر فعالیت‌هایم متمرکز بر کسب‌وکارهای مرتبط با فناوری‌های مالی بوده است؛ در این مسیر می‌توانم به موضوع پرداخت‌یاری اشاره کنم؛ مفهومی که از ایده تا دیده در کنارش بودم و به استارت‌آپ‌ها و رگولاتوری کمک کردم به تفاهم مشترکی برسند. امروز حدود بیش از ۱۰۰ کسب‌وکار چارچوب پرداخت‌یاری را پذیرفته‌اند و نزدیک به ۵۰۰ شرکت هم در صف پذیرش آن قرار دارند.
عملی شدن این مفهوم به بسیاری از کسب‌وکارها که می‌خواستند د وارد میدان بازی بزرگان شوند کمک کرد جایگاه خودشان را پیدا کنند؛ شاید برخی که این روزها وارد دنیای پرداخت‌یاری می‌شوند چند سال پیش را یادشان نباشد که سروکار استارت‌آپ‌ها روزانه با جاهایی مثل دادستانی بود. علی‌رغم همه مشکلاتی که این طرح در اجرا داشت دوست و دشمن آن را فرایندی مترقی در سیستم رگولاتوری فناوری و نوآوری در ایران می‌دانند و امروز بسیاری از این مفهوم به عنوان یک نمونه موفق یاد می‌کنند.
یادآوری موضوع پرداخت‌یاری برای این بود که بدانیم تغییرات سخت و جراحی‌های دردناک و فراهم کردن زمینه حضور کسب‌وکارهای نوین راهی سخت و دشوار است. این دیدگاهی است که در سال‌های گذشته نسبت به رگولاتوری فناوری و نوآوری داشته‌ام. بنابراین تصور می‌کنم به سرانجام رساندن موضوعات نیاز به تعامل پیوسته، دوری از هیاهو و خودنمایی، و مهم‌تر از همه کنکاش در روش‌های موفق جهانی دارد؛ چیزی که این روزها آن را در مفهوم رگ‌تک جست‌وجو می‌کنم.
مکانیسم تغییر و بهبود
تغییر در زمینه رگولاتوری را هم شرکت‌‌ها به تنهایی جلو نمی‌برند؛ تغییر را نام‌ها و سلبریتی‌ها هم جلو نمی‌برند؛ و این که تغییر هیچ گاه با توسل به غول‌ها پیش نمی‌رود. تغییر را اراده‌ها به پیش می‌برند؛ اراده‌هایی که مبتنی بر برنامه شروع می‌کنند و توانایی درک و تغییر به موقع را دارند. پس ما نیاز به اراده‌هایی محکم داریم که مسیری تازه را آغاز کنند. تغییر در حرف‌ها و زدن حرف‌های جدید توسط مدافعان نظم موجود قطعا ما را به جایی نمی‌رساند؛در این چند سال شاهد بوده‌ایم که برخی شروع به زدن حرف‌های جدید کرده‌اند بدون این که نوع نگاه از بالا به پایین‌شان را تغییر دهند.
ما نیاز به صنف قدرتمندی داریم که نگاهش به آینده باشد نه میراث‌داری گذشته. اگر قرار باشد راه گذشته بی‌کم و کاست ادامه یابد در نهایت ما به تکرار دستاوردهای فعلی می‌رسیم نه چیزی بیشتر. ما نیاز به رفتن به راه‌های تازه داریم.
خدای نکرده نباید این حرف‌ها را به این معنا برداشت کرد که در حال رد کردن فعالیت‌های گذشتگان صنف هستم؛ قطعا فعالیت‌های آنها تا امروز بوده که این مسیر را باز کرده است؛ خصوصا در سال‌های اخیر و تغییر نگاهی که صورت گرفته زمینه حضور افرادی مانند من را فراهم کرده . ولی اکنون راه‌های تازه‌ای پیش روی ما قرار گرفته است. مطمئن هستم بسیاری از قدیمی‌های صنف نیز تغییر را می‌پسندند. زمانی که آنها جوان بودند این مسیر را شروع کردند و امروز می‌توانیم آن را با شتاب بیشتری پیش ببریم.
اکنون در انتخابات نظام صنفی رایانه‌ای استان تهران دو ائتلاف جدی وجود دارند، با چند اختلاف دیدگاه اساسی و هزاران اشتراک در دیدگاه‌ها. بگذارید ابتدا از آن چیزهایی که محل اختلاف است شروع کنیم.
اتحاد بر محور برنامه یا اتحاد بر محور ریاست یک شخص؛ محوریت شفافیت و برنامه‌ریزی یا محوریت چهره‌ها و در نهایت تحول یا بهبود مستمر، برای جبران عقب ماندگی‌های گذشته؛ این‌ها برخی از محل‌های اختلاف است.
فردای انتخابات چه شکلی است؟
بیایید تصور کنیم فردای انتخابات است و تکلیف هیئت مدیره روشن شده؛ اولین ماموریت هیئت مدیره انتخاب رئیس است. اگر همه اعضای یک ائتلاف رای بیاورند آیا تکلیف رئیس از همین الان مشخص است؟ یا اگر همه اعضای یک ائتلاف رای بیاورند اولین دستور کار جدی‌شان انتخابی است که از پیش مشخص نشده؟
در سال‌های گذشته روال بر این بوده که تکلیف ائتلاف برنده از پیش مشخص بود و قطعا تکلیف پرسش‌های بالا هم تا حد خوبی روشن. این اولین انتخاباتی است که ائتلافی به صورت جدی در برابر ائتلاف همیشه پیروز ایستاده است. قطعا تعابیری مانند جنگ که مدام توسط برخی به کار می‌رود کم‌لطفی به آن چیزی است که در حال رخ دادن است؛ برای اولین بار دو نگاه روبه‌روی هم قرار گرفته‌اند: تحول یا بهبود تدریجی!
از منظر ائتلاف هم‌آفرینی تحول را باید از اولین فعالیت شروع کرد؛ از انتخاب رئیس! اگر قرار باشد رئیس به شیوه گذشته انتخاب شود پس قرار است در بر همان پاشنه سابق بچرخد که تا امروز چرخیده.
ولی اگر از این اختلاف‌ها بگذریم هر دو ائتلاف اشتراکات بسیاری دارند. در هر دو ائتلاف چهره‌های عالی حضور دارند؛ برخی از این می‌گویند که نباید چهره‌هایی که این همه اشتراک دارند در دو ائتلاف باشند؛ ولی مگر قرار است همه چهره‌های خوب و کاربلد در یک طرف بایستند؟ بیشتر از این که مهم باشد در کدام ائتلاف‌ها غول‌ها حضور دارند یا ستاره‌ها و سلبریتی‌ها این مهم است که ائتلاف‌ها چقدر همگرایی و هماهنگی دارند و چقدر به برنامه اعتقاد دارند.
دو ائتلاف جدی انتخابات پیش روی استان تهران بر سر بسیاری از مسائل اتفاق نظر دارند؛ موضوعات بسیاری که گریبان ما را گرفته از نظر حرف با کلمه‌های یکسان از طرف دو گروه پاسخ داده می‌شود؛ ولی تفاوت در شیوه عمل است.
آن چیزی که اکنون اهمیت دارد برنامه است؛ می‌توان مانند گذشته حرف‌های دهان پرکن زد و واژه‌های جذاب را استفاده کرد؛ منتها تجربه ثابت کرده که ما بیشتر از این که به سمفونی واژه‌های استراتژیک نیاز داشته باشیم؛ نیاز به دیدی متفاوت داریم.
بدون هم نمی‌توانیم
نکته مهمی که این روزها ممکن است از نظرها دور بماند این است که هر ائتلافی و هر ترکیبی که پیروز انتخابات شود، نیازمند طیف دیگر و چهره‌هایی است که پیروز نشده‌اند. هر فردی و هر ائتلافی که تصور می‌کند فردای انتخابات دیگر کاری به بقیه ندارد قطعا بر طریق خطا است. هیچ گروهی نمی‌تواند به تنهایی بار ۳ سال آینده صنف را به دوش بکشد. سال‌های سختی در پیش است و گردنه‌های مهمی را باید رد کنیم. بدون این که از هم کمک بگیریم و بدون این که به هم کمک کنیم قطعا نمی‌توانیم کشتی صنف را در این دریای طوفانی هدایت کنیم.
بنابراین اختلاف‌ها سر جای خودش قرار دارد و آن چیزی که مهم است دیدگاه‌های مشترک است. در هر دو ائتلاف کسانی حضور دارند که نسبت به رگولاتوری نوآوری و فناوری دیدگاه‌های مشترکی دارند. هر طیفی که هئیت مدیره بعدی را دست بگیرد باید بداند که از فردای انتخابات باید همراهی همه کسانی را داشته باشد که در سال‌های گذشته با سازمان نظام صنفی رایانه‌ای قهر کرده باشند.