انسانم آرزوست!

رضا قربانی / متاسفانه در این مملکت شترسواری نه تنها دولا‌ دولا که سه‌لا‌ سه‌لا هم می‌شود. چهارلا و پنج‌لا هم امکانش هست؛ بستگی به انعطاف طرف دارد و این که چقدر ظرفیت و ظرافت دارد و تا کجا می‌خواهد جلو برود. ماجرای فیش‌های حقوقی به نظرم حداقل این را روشن کرد که در لایه‌های مدیریتی بسیاری از شرکت‌های دولتی و شبه‌دولتی چه‌خبر است. شما می‌توانید بروید در بخش خصوصی شروع کنید به فعالیت و هزاران مانع از مالیات و بیمه و شهرداری و صدها نهادها ریز و درشت دیگر سر راه شما قرار بگیرد و می‌توانید بروید بخش دولتی و منت بگذارید که من اگر در بخش خصوصی بودم چند صد برابر این حقوقی که می‌گیرم را در می‌آوردم و آن وقت حقوق‌های عجیب‌ و غریب بگیرید و با شرکت‌های خودتان ساخت‌و‌پاخت کنید و منت بگذارید سر همه که من در حال خدمت هستم. منظورم آنهایی نیستند که در بخش خصوصی موفق بودند و بعد به بخش دولتی رفتند؛ منظورم دقیقا آنهایی هستند که موفقیت‌شان از زمان دولتی بودن شروع شده است که اتفاقا در همه دنیا افراد موفق بخش خصوصی را با هزار منت می‌برند بخش دولتی.

یک خانمی که زمانی آموزشگاه موسیقی داشت تعریف می‌کرد که منشی آموزشگاه از دفتر سرقت کرده بود. رفته بود شکایت کرده و طرف را هم محکوم کرده بود. اما با کش‌دار شدن ماجرا سرآخر دادگاه گفته بود فعل موسیقی حرام است و این دزدی از کسی انجام شده که فعل حرام انجام می‌داده پس مباح است و طرف تبرئه شد. راست و دروغ این ماجرا بماند گردن آن که گفت. آن چیزی که مهم است بلاتکلیفی است. تکلیف مشخص نیست! زمانی دکتر محسنیان راد گفته بود که در ایران ما دچار بلاتکلیفی هستیم و رسانه‌ها نمی‌دانند چه چیزی را باید بگویند و چه چیزی را نباید بگویند و همین وضعیت را گاهی سخت می‌کند. حالا همین وضعیت آشفته گاهی می‌‌شود منبع درآمد برخی و خیلی‌ها از این آشفتگی درآمد کسب‌ می‌کنند. درآمد کسب‌ کردنشان هم مثل هم شترسواری است که اول این نوشته گفتم. بستگی به خودشان و انعطاف و ظرفیت‌شان دارد و این که تا کجا می‌‌خواهند پیش بروند و چقدر بلندپروازی دارند. من بارها و بارها گفتم که فناوری در ایران از طریق فرهنگ‌سازی، آموزش، کلاس، دانشکده و دانشگاه رشد نکرده و به جایی نرسیده است. بلکه فناوری در ایران مثل باقی دنیا در سی چهل سال گذشته توسط شرکت‌ها جلو رفته است. اگر ما در زمینه فناوری اطلاعات رشد کردیم به دلیل این نبوده است که دانشگاه‌های ما و آموزشگاه‌های ما برنامه‌ای برای این داشتند؛ یک اصل ساده در این سال‌ها به وجود آمده و آن این است که شرکت‌ها شرکت به دنیا می‌آورند. اگر همین را درک کنیم دکان درست کردن خیلی‌ها برای‌مان از عجایب روزگار می‌شود. فناوری متولی و آقابالاسر نمی‌خواهد که کسی بیاید بگوید عقب مانده هستیم و بیایید پشت من قرار بگیرید که من شما را به سرمنزل مقصود برسانم! آن وقت اگر کسی به دلیل همین آشفتگی توانست پول‌وپله‌ای هم بزند چرا وقتی منافع‌اش در خطر قرار می‌گیرد باید بیاید بگوید مردم عقب مانده هستند؟ خب بنده خدا همین آشفتگی باعث شده تو به نان و نوایی برسی!

در این مسیر اتفاقا حالا که درک کردیم تعامل با دنیا به نفع ماست، دوره این شامورتی‌بازی‌ها هم گذشته است که بیاییم فرد یا افرادی را انگ خارجی بهشان بزنیم و بهانه‌‌هایی مثل ملی و تولید ملی بیاوریم. این موضوع سر دراز دارد و به مرور ابعاد بیشتری از آن را باز خواهم کرد.

منبع: هفته‌نامه عصر ارتباط