پایگاه خبری راه پرداخت دارای مجوز به شماره ۷۴۵۷۲ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و بخشی از «شبکه عصر تراکنش» است. راه پرداخت فعالیت خود را از دوم اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۰ شروع کرده و اکنون پرمخاطب‌ترین رسانه ایران در زمینه فناوری‌های مالی، بانکداری و پرداخت و استارت‌آپ‌های فین‌تک است.
فرهاد کرم زاده، عضو هیئت‌مدیره سازمان نظام صنفی رایانه‌ای تهران / دیه‌گو سیمئونه سرمربی آرژانتینی تیم اتلتیکو مادرید در کتاب «باور» می‌نویسد: «اگرچه سخت است باور کنیم یک نفر به تنهایی بتواند برای وطنش کاری بزرگ انجام بدهد، اما واقعیت این است که در ورزش چنین چیزی ممکن است.»(ص 151)
پیش از برگزاری انتخابات نظام صنفی رایانه‌ای تهران امیدوار و خوش‌بین بودم که سازمان بتواند مثل ورزش برای اعضای صنف و همینطور صنعت فاوای کشور کاری انجام دهد، حالا با حاشیه‌های ایجاد شده «سخت است که باور کنم.!» آنچه در پی می‌آید چند نکته کوتاه در خصوص اتفاقات سه ماه اخیر است:
1- سازمان نظام صنفی رایانه‌ای طعمه نیست که کسی یا کسانی در پی شکار آن باشند، هر کدام از کرسی‌های این سازمان «مسئولیت‌آور» است، یعنی نفراتی که با اکثریت آرا به سازمان راه پیدا کرده‌اند باید به اعضای صنف پاسخگو باشند، رفتار مالی شفاف داشته باشند و منافع جمعی را دنبال کنند. حتی منافع افرادی که نامزد شده بودند و آرا کافی به دست نیاوردند. چرا به شکلی برخورد می‌کنیم که انگار یک «طعمه» بزرگ وجود دارد و همه آن باید سهم ما باشد؟
2- اختلاف نظر در نتیجه هر انتخابات امری کاملاً طبیعی و معمول است. به همین دلیل است که قانونگذار نهادی را برای نظارت و همچنین داوری در مورد سلامت انتخابات مشخص کرده است. قاعده بازی را بپذیریم و در مقابل قانون محترمانه سر خم کنیم و دست از اتهام‌زنی غیر قابل اثبات نسبت به هم برداریم. خیلی زود این روزها می‌گذرد و در جزیره کوچک سازمان دوباره سر راه هم قرار می‌گیریم، برای آن روز اندازه یک سلام و علیک حرمت همدیگر را نگه داریم.
3- آنچه برگزار شد «انتخابات» بود نه «جنگ». یک روند کاملاً دموکراتیک. و البته به گفته همه بزرگان و روسای پیشین سازمان انتخاباتی شاخص و پر شور، از یک جامعه فرهیخته و دانش‌آموخته همانند اعضای انجمن صنفی رایانه‌ای انتظار می‌رود به چشم فرصتی برای هم‌افزایی و کمک به اعضا و صنعت فاوا در کشور به آن نگاه کنند. در یک رقابت درون خانوادگی برنده و بازنده وجود ندارد. یا همه پیروزیم، یا همه شکست می‌خوریم.
حتی طرفین درگیر در جنگ‌های جهانی هم سرانجام به این درک رسیده‌اند که راه حل نه تخریب که صلح و سازندگی است تا همه «برنده» شوند. همه ما لازم است یک‌بار دیگر به رفتارها و گفتارها و نوشتارهایمان نگاه کنیم که واقعاً دنبال چه هستیم؟ مصادره منافع به سود فرد و گروه یا فرصت‌سازی برای بهره‌مندی همه اعضای صنف؟
4- صنعت فاوا که نظام صنفی رایانه‌ای تهران پرچمدار آن است صنعتی زیرساختی است. وقتی در تعاملات درون سازمان، نه تنها قادر به «اتحاد» نیستیم بلکه با اتهام‌های درشت همدیگر را می‌نوازیم چطور انتظار داریم تشکل‌ها و صنایع دیگر به ما اعتماد کنند و بخواهند از ما راهنمایی یا خدمتی بگیرند و چرخ این صنعت بچرخد؟ در این اتفاق نه فراگیری صنفی خواهیم داشت و نه هم‌آفرینی شکل می‌گیرد. بی‌تعارف این یک شکست همه‌جانبه برای صنف است. یک گل به خودی غیرقابل انکار! «پیروزی همه» به یک «شکست همگانی» ختم خواهد شد.
5- سه ماه بعد از انتخابات هنوز ابهاماتی در تشکیل جلسات هیئت مدیره هست که برخی از اعضا به درست یا غلط در آن مشارکت نمی‌کنند، از این بابت شرمسار اعضای محترم صنف هستیم که با اشتیاق در انتخابات شرکت کردند و امیدوار بودند با تحولات و تغییر نگرش‌ها به سمت روزهای بهتر برویم و گشایش‌های بیشتری در کسب‌وکار ایجاد شود. از این بابت به نوبه خود از تمامی اعضای محترم صنف پوزش می‌طلبم.
چند روز دیگر تصمیمات هیئت نظارت بر انتخابات نهایی و لازم‌الاجرا می‌شود و پرونده این کشمکش هم بسته خواهد شد، مقابل قانون مطیع خواهیم بود، آنچه قلمی شد حاصل دیده‌ها و تجربیات من طی این مدت بود، انتخابات بسیاری دیده‌ام و مدیران زیادی مثل برق آمده‌اند و مثل باد چنان رفته‌اند که انگار هرگز وجود نداشته‌اند، ما می‌مانیم و وجدانی که لازم است آسوده باشد و روزی که در درگاه پروردگار باید پاسخگوی گفته‌ها و نوشته‌ها باشیم.
ما نگفتیم در اول که نَجوییم نِفاق؟
یا بر آن عَهد نَبودیم که سازیم وفاق؟
به کجا رفت پس آن عَهد و چه شُد آن میثاق؟
چه شد اکنون که شما را همه برگشت مِذاق؟
بخشی از قصیده هرج و مرج / ملک الشعرای بهار / ۱۳۲۵ ه ق.