راه پرداخت
رسانه فناوری‌های مالی ایران

تحلیلی بر الزامات کاهش تعداد شعب بانک‌ها

کاهش تعداد شعب و یا دست‌کم جلوگیری از افزایش آن‌ها به‌منظور کمتر شدن حبس پول بانک‌ها، یک سیاست کلی است، اما این اقدام نمی‌تواند بدون تدبیر، به‌سرعت و در لحظه انجام شود، بلکه باید زوایای مختلف آن بررسی شود.

به گزارش روابط عمومی بانک ملی ایران، اساساً شعبه بانک، محل مراجعه مشتری است و در بسیاری از نقاط کشور، مردم تنها پس از ارتباط رودررو و مشاهده شعبه فیزیکی، به یک‌نهاد مالی مانند بانک اعتماد می‌کنند. از سوی دیگر، حضور فیزیکی بانک در مناطق زیادی از کشور، باعث ایجاد رونق اقتصادی شده است.

گرچه شعبه، ابزار کار بانکی است و نمی‌توان آن را به‌طورکلی حذف کرد، اما طبیعی است که تعداد آن باید در یک نقطه «مطلوب» قرار بگیرد، چراکه افزایش بی‌رویه شعب، می‌تواند علاوه بر حبس دارایی‌ها، سوددهی «مالی» آن‌ها را نیز کاهش داده و حتی به زیان‌دهی مالی برخی شعب بیانجامد.

تأکید بر سوددهی یا زیان‌دهی «مالی» شعب، ازآن‌جهت است که همه سود و زیان شعبه به موضوعات مالی محدود نیست.

وضعیت شعب بانک‌ها در مناطقی که ناملایمات مالی و اجتماعی ناشی از حوادث طبیعی (زلزله، سیل، خشک‌سالی و …) یا افزایش نرخ بیکاری باعث امهال تسهیلات پرداختی از سوی بانک شده را تصور کنید! در این مناطق، به‌طور طبیعی شعب بانک‌ها زیان ده شده‌اند و فعالیت آن‌ها ازلحاظ اقتصادی موضوعیت ندارد، اما آیا بانک باید این شعب را تعطیل کند؟ شعبی که تسهیلات تکلیفی را می‌پردازند نیز وضعیتی مشابه همین رادارند.

اکنون بانک ملی ایران در دورافتاده‌ترین نقاط کشور شعبه دارد، درحالی‌که فعالیت آن‌ها ازنظر اقتصادی به‌صرفه نیست، اما حضور بانکی با قدمت 90 سال و با چنین توانی در سطح منطقه و جهان برای هر نقطه کشور اعتبارآفرین است.

در حال حاضر نیز به‌صورت روزمره، درخواست‌های متعددی برای راه‌اندازی شعبه در مناطق مختلف کشور به بانک ملی ایران می‌رسد، درحالی‌که این کار با محدودیت‌هایی مواجه است. بانک ملی ایران با رعایت همه این جوانب، به دنبال ادغام کارشناسی شعب کم بازده است، اما در این راه اجازه نمی‌دهد به اعتماد مشتریان لطمه‌ای وارد شود.

ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.