پایگاه خبری راه پرداخت دارای مجوز به شماره ۷۴۵۷۲ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و بخشی از «شبکه عصر تراکنش» است. راه پرداخت فعالیت خود را از دوم اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۰ شروع کرده و اکنون پرمخاطب‌ترین رسانه ایران در زمینه فناوری‌های مالی، بانکداری و پرداخت و استارت‌آپ‌های فین‌تک است.
رقابتی در ورشکسته کردن بانک‌ها / پول‌هایی که به جای ارتقاء زیرساخت خرج باج‌دهی می‌شوند
نیما فیض گستر؛ تحلیلگر کسب‌وکار در حوزه پرداخت الکترونیکی / در حالی که سال 96 ماه‌های آخر خود را طی می‌کند، همایش بانکداری الکترونیکی و نظام‌های پرداخت هم تمام شد و ویترین زیبایی از صنعت بانکداری و پرداخت الکترونیکی کشور نمایش داده شد و طبیعتاً شرکت‌های پرداخت در حال آماده شدن برای روزهای پرتراکنش آخر سال هستند؛ اما این آمادگی برای گروهی از آنها برخلاف انتظار، بررسی زیرساخت‌های فنی و افزایش ظرفیت‌های پردازشی نیست، بلکه آمادگی برای افزایش سقف هزینه‌ها آن هم از محل جیب بانک‌ها است.
این روزها برخی شرکت‌ها به جای تمرکز بر توسعه زیرساخت‌های فنی و تلاش برای کاهش تراکنش‌های ناموفق و قطعی‌های گاه و بیگاه خود، در فکر آن هستند که چطور کارمزدهای بادآورده را خرج خرید انواع و اقسام وسایل و تجهیزات برای پذیرندگان و دارندگان پایانه‌های فروش کنند تا بتواند آنها را مشتری خود کنند و چنگ رقبا خارج.
طنز داستان آنجاست که خیلی از این هزینه‌ها حتی منطق اقتصادی هم ندارد یعنی به عبارتی هزینه‌ای که برای پذیرنده می‌شود از کارمزد دریافتی (که از جیب بانک‌ها خارج می‌شود) از حمل تراکنش‌های آن پذیرنده هم بیشتر است و شرکت‌ها فقط برای به دست آوردن سهم بازار بیشتر و رتبه اول شدن، با تکیه بر قراردادهای پشتیبانی خود با بانک‌ها (منظور قراردادهای پشتیبانی که سوای کارمزدها است) فقط هزینه می‌کنند و هزینه؛ اما واقعاً علت و ریشه این هزینه‌های بعضاً غیراقتصادی چیست؟ جواب سؤال شاید خیلی واضح باشد! آن هم گرفتن سهم بازار و اول شدن است. اول شدن اما به حساب بانک‌ها! چه بسا اگر این هزینه‌ها را جمع کنند و به خود نشریه نیلسون ریپورت بدهند، خود نشریه با مسئولیت خود آنها را تبدیل به رتبه یک ایران و جهان! کند؛ و اوضاع جالب‌تر می‌شود وقتی می‌بینم چون همه هزینه‌ها از جیب بانک‌های نیم ورشکسته داخلی انجام می‌شود و پذیرندگان هیچ هزینه‌ای بابت سرویس دریافتی خود نمی‌کنند، ترجیح می‌دهند در کنار یک پایانه قابل اطمینان، یک پایانه اشانتیون دار! هم داشته باشند تا از منافع رایگان آن بهره ببرند و این موضوع باعث شد برای مثال یکی از شرکت‌هایی که سال اخیر سهم خوبی هم افزایش داده در روزهای انتهایی سال 95 کلیکسیونی از تراکنش‌های ناموفق و ساعات متوالی قطعی داشته باشد اما به واسطه اشانتیون‌های ریزودرشت خود کماکان سهم می‌گیرد.
یا این روزها شایعاتی از شرکت دیگری به گوش می‌رسد که کارت هدیه به کارمندان خود می‌دهد تا تراکنش بسازند و بتواند سهم بیشتری را بگیرد. آن دیگری سیستم نرم‌افزاری پیشرفته‌ای ساخته تا تراکنش‌ها را خرد کند که هر تراکنش را به چند تراکنش دیگر تبدیل می‌کند.
واقعاً همه و همه این هزینه‌ها برای چیست؟ برای سهم بازار بیشتر؟! واقعاً افزایش سهم بازار چه ارزشی دارد که همه این‌قدر به آن اهمیت می‌دهند؟! چرا هیچ کس اعتراض نمی‌کند؟! رگولاتوری کجاست؟! آیا می‌شود از این پذیرنده‌ای که این روزها از انواع بیمه‌ها تا نرم‌افزار صندوق فروشگاهی و حتی آب سرد کن! اشانتیون می‌گیرد در سال آینده کارمزد دریافت کرد؟!
انتظار بود در همایش امسال بیشتر به این مشکل سرطانی نظام پرداخت و راهکارهای حل آن پرداخت شود؛ اما احتمالاً برخی شرکت‌ها با آشنایی بیشتر با ارزهای دیجیتالی از فردای همایش به پذیرندگان خود بیت‌کوین جایزه می‌دهند و با استفاده از ساختار بلاک‌چین تراکنش سازی خود را غیرقابل ردیابی خواهند کرد.
این قدر کسب و کارها رونق دارد که کارتخوان فروشگاه ما فقط در اسفند تراکنش دارد و بعدش هم بخاطر عدم کارکرد جمع آوری می شود تا حالا که فقط همیشه کمبود رول دستگاه هم جبران نکردند چه رسد ابسردکن و بیمه ضمنا سیاست کارمزد را زمانی از آن صحبت کنید که همه چیز مانند سایر کشورها شد سایت راه کارمزد باید بدانید اینجا ایران است و هر روز خود به خود اجناس گران می شود دست از این سیاست کثیف بردارید کارمزد یعنی پایان کارتخوان تا چه زمانی اذیت کردن مردم در دستور کار است
ضمنا طبق نظر کارشناسان اقتصادی استفاده از اسکناس باعث کاهش هزینه های خانواده و کاهش مخارج ضروری است واجب نیست هزینه روزنامه و یک عدد نان را کارت استفاده کرد