راه پرداخت
رسانه فناوری‌های مالی ایران

تولید بانکداری متمرکز و سهام‌داران اصلی آن / 4 اصل برای انتخاب یک کربنک

به دلیل تنوع بسیار زیادِ تخصص شاغلینِ مدیریت فناوری اطلاعات بانک‌های ایران، تنوع بسیار زیادی در انتخاب محصولات بانکی ازجمله سامانه بانکداری متمرکز به وجود آمده است که بیشترین سهم را در نظام بانکی دارد. با توجه به وضع موجود ایران و شاغلین صنعت آن، آینده ایران سرشار از این اشتباهات خواهد بود. جهت کمک به مشخص شدن عناصر اصلی و بازیگرهای کلیدیِ تولید یا انتخاب سامانه متمرکز، مواردی را مختصر ذکر می‌کنم. برای انتخاب یا تولید سامانه بانکداری متمرکز می‌توان 4 قسمت زیر را به‌طور عمده ذکر کرد:

.

انتخاب ابزار و معماری یا انتخاب محصول

معمولاً یکی از این دو راه باید انتخاب شود. اگر انتخاب ابزار و معماری را خودمان انجام دهیم، بدیهی است که از منبعی بی‌پایان برخوردار می‌شویم و هیچ‌گونه محدودیتی خصوصاً برای بانک‌های بزرگ که بانکداری متمرکزشان سنگین‌تر و پیچیده‌تر از بانک‌های کوچک است نخواهیم داشت.

درصورتی‌که انتخاب محصولی ایرانی یا جهانی در میان باشد، محدودیت‌هایی خواهیم داشت که باید با آن محصول و تعاریف و محدودیت‌هایش کنار بیاییم. برای هر تغییر در نرم‌افزار خارجی باید به دلار و یورو هزینه کنیم و اگر سورس بخواهیم، هزینه چند برابر می‌شود و مشکلات خودش را دارد که کمترین مورد آن، عدم دریافت پشتیبانی در صورت انجام تغییرات محلی است. با توجه به تغییرات زیاد در قسمت تسهیلات و خدمات و ارز و کم بودن سهم سپرده‌ها، راه‌حل انتخاب ابزار و معماری توصیه می‌شود.

این قسمت دارای اهمیت زیادی است و می‌تواند تمام قسمت‌های دیگر را متأثر کند و حتی به شکست پروژه منجر شود. انتخاب راه غلط ممکن است شما را به مقصد نرساند، حتی اگر سریع مسیر را طی کنید.

.

تشکیل تیم تولید و بومی‌سازی

این قسمت سهم مهمی در موفقیت هر طرح و قراردادی دارد. حتی اگر انتخاب درستی کرده باشید، شکست در این قسمت منجر به شکست طرح می‌شود. برای تیم تولید و بومی‌سازی باید گروه مناسب و مدیر پروژه مناسب‌تر استخدام کنید. اگر هر یک را انجام ندادید، وارد گود نشوید.

.

تیم بانکی، بهینه‌سازی و مهندسی مجدد

شما حتماً به تیم بانکی مجرب برای تولید و تغییر و بومی‌سازی احتیاج دارید. حتی اگر نرم‌افزار خارجی تهیه کرده باشید، بومی‌سازی و تغییرات و بسیاری از موارد را باید خودتان انجام دهید. شایسته نیست که بهینه‌سازی و مهندسی مجدد را به‌وقت دیگر موکول کنید. شاید آن وقت هرگز به دست نیاید. ضمن اینکه هنگام تغییر سامانه مرکزی، عملیات بهینه‌سازی و مهندسی مجدد را انجام ندهیم، همان مشکلات سامانه قبلی و دستی را مکانیزه کرده‌اید و سرعت کارهای بد را زیاد می‌کنید.

اگر بخواهیم بحث بانکداری جامع را مطرح کنیم و تحول در نظام بانک ایجاد کنیم، در این نقطه باید انجام شود. انجام آن بعد از این زمان خیلی سخت و هزینه‌بر خواهد شد. هزینه آموزش و صرف وقت همکاران بانکی در این مرحله کمتر از هزینه پروژه نخواهد بود. حتماً اتفاق می‌افتد که نیروی انسانی را بازآموزی یا جابجا نمایید. به فکر اخراج نباشید، هزاران کار برای آن‌ها می‌توانید تولید کنید.

.

انتقال سامانه‌های قبلی و کوچ به سامانه جدید و آموزش

خیلی از مدیران بانکی ارزش انتقال یا کوچ به سامانه نوین را کم ارزیابی می‌کنند؛ اما هزینه آن قابل‌مقایسه با هزینه سامانه اصلی است. در بانک‌های راکد مانده در سال‌های قبل، این هزینه ممکن است تا چند برابر نیز بشود. این مرحله باید از طراحی پیچیده برخوردار باشد و با ساده‌انگاری آن را فدا نکنیم. انتقال تدریجی و موازی، بهتر از یک‌باره است. دانش لازم در این بخش بسیار پیچیده‌تر از تولید سامانه متمرکز و بهینه‌سازی آن است. بعضی از مدیران پروژه که در سامانه اصلی موفق هستند، ممکن است در این بخش شکست بخورند.

.

باید توجه داشت که تأثیر بند 1 بسیار زیاد است اما سهم بندهای 2 تا 4 تعیین‌کننده است و هر یک به‌تنهایی می‌توانند پروژه را با شکست مواجه کنند. ازنظر هزینه، زحمت، کارکرد و زمان، برای بند 1 حداکثر می‌توان 15 درصد از سهم کل طرح را قائل شد و 85 درصد را به بندهای 2 تا 4 تخصیص داد. هزینه محصول انتخاب شده نیز شامل همان 15 درصد است و سایر بندها 85 درصد از کل هزینه و زمان را مصرف می‌کنند. ازنظر اهمیت، بند 1 بسیار زیاد و شاید بیش از 90 درصد از اهمیت و تأثیر در موفقیت را داشته باشد. اگر انتخاب درستی انجام ندهیم، بندهای 2 تا 4 را فدا کرده‌ایم.

منبع: راه راست

ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.